Не тревожь меня до весны - Татьяна Зыкина

лёгкими шагами по траве

до свидания, моя душа

ускользает из губ сухих

лента выдоха, теряя цвет

белым застывала красота

как картинка в календаре

уходя в неживые сны

не тревожь меня до весны

но тихо, тихо, тихо

мне из зеркала велит моя любимая лесная нимфа,

— не гневи Бога, не гневи

посмотри у себя внутри

все ответы там.

ты неси свой груз, сил не жалей

пустоту тащить тяжелей.

уплывать по серой реке

словно островом ледяным

в неизвестные мне моря

географию великих зим

чтоб своей печалью не мешать

никому, кто умеет жить

я не смогу тебе объяснить

не тревожь меня до весны

met lichte stappen op het gras

vaarwel mijn ziel

glijdt van droge lippen

uitademingstape, kleurverlies

schoonheid bevroor wit

als een foto op een kalender

in levenloze dromen gaan

stoor me niet tot de lente

maar stil, stil, stil

mijn geliefde bosnimf vertelt me ​​vanuit de spiegel,

- maak God niet boos, word niet boos

kijk in jezelf

alle antwoorden zijn er.

je draagt ​​je last, spaar je kracht niet

leegte is moeilijker te slepen.

drijven op de grijze rivier

als een ijseiland

naar zeeën die mij onbekend zijn

geografie van grote winters

om je verdriet niet te verstoren

niemand die weet hoe te leven

Ik kan het je niet uitleggen

stoor me niet tot de lente