Замерзаю - Татьяна Зыкина

замерзаю в этом городе в любой сезон

не бывает ничего холодей субботы, где только я и ноты

знаю, это временно, и в унисон подпевает хор хороших друзей:

«ну что ты, будет же работа, лето и природа

ну что ты, надо ли кого-то?

свобода — это же так много»

забываю в этом городе любой маршрут

не бывает направления сложней чем до дома

улиц незнакомых сетка нарисована.

дворы не врут.

я шагаю по дорожке своей, где в точке Б я может и согреюсь,

но двойные двери открываю каждый раз сама я

я не знаю, для чего мне

этот дом, где никого нет

в море окон нет того маяка

что горел бы для меня

умоляю «солнце"новое взойти скорей

растопить сугробы мокрых платков белых-белых

— так я себя жалела

знаю, это временно, но всё быстрей

испаряются запасы слов и глицина

и хотя бессильна эта медицина,

— новая свобода дышит в мою спину.

Ik bevries in deze stad in elk seizoen

er is niets kouder dan zaterdag, waar alleen ik en notities

Ik weet dat het tijdelijk is, en het koor van goede vrienden zingt unisono mee:

“Nou, wat ben je, er zal werk zijn, zomer en natuur

Nou, wat ben je, heb je iemand nodig?

vrijheid is zo veel"

Ik vergeet elke route in deze stad

er is geen richting moeilijker dan thuis

onbekende straten raster getekend.

werven liegen niet.

Ik loop langs mijn pad, waar ik bij punt B warm kan worden,

maar elke keer als ik zelf dubbele deuren open

ik weet niet waarom ik

dit huis waar niemand is

in de zee van ramen is geen vuurtoren

wat zou er voor mij branden?

Ik smeek de "zon" nieuw om snel op te komen

smelt de sneeuwbanken van natte wit-witte sjaals

- dus ik had medelijden met mezelf

Ik weet dat het tijdelijk is, maar sneller

de reserves van woorden en glycine verdampen

en hoewel dit medicijn machteloos is,

- nieuwe vrijheid ademt in mijn rug.