Причин нет - Татьяна Зыкина

жизнь вокруг бродит,

а ты не знаешь, как лечь, как встать

мир поднимает брови

в вопросе: а что не так?

жив-здоров, сыт, одет

любим, обогрет

— причин нет…

разговор как клетка

я сную от стены до стены,

а ты смотришь с другой стороны

тебе бы молчать, курить, надеяться:

побесится и перебесится

или повесится — без разницы, годится…

но на помощь взлетают твои ресницы

твоя красота — мой любимый враг

любимый демон, и я его раб

ищу в себе силы порвать ремни,

но воля изъедена жучком времени

все силы уходят на мир и быт

жить в мире с тобой как-то надо бы поскольку войну развязать не дано

с тем, кому в принципе всё равно

если что-то идёт не так

виноватых искать не дай мне

ведь если кто-то и виноват

— это я и мои ожидания

стою, режу зелень, хлюпаю носом

не спрашивай, хотя ты и так не спросишь

проще думать, что это насморк

и все эти песни не про нас, но прости, про нас: моё нутро

в надежде хоть на один вопрос

само под взгляд твой бросается,

но ты отводишь глаза…

я — жалкое зрелище, мне противно

смотреть, во что меня превратило:

снаружи тихо, внутри ураган

бухать — не выход, но вариант

ты не боишься: куда я денусь,

пока это больше любовь, чем ненависть

пока я молчу, я всё ещё тут

тебе не слышно, но часы-то идут

я не хочу, чтоб меня сожрал рак

как тех, кто сжимает себя в кулак

хочу развернуться, к тебе рвануть

любовь моя, скажи мне хоть что-нибудь,

но только угли потрескивают

в груди моей прямо под крестиком

пусть время, как кровь из рук, течёт

давай подождём ещё…

het leven dwaalt rond

en je weet niet hoe je moet gaan liggen, hoe je moet opstaan

de wereld doet wenkbrauwen fronsen

in de vraag: wat is er aan de hand?

levend en wel, goed gevoed, gekleed

liefde, warm

- er is geen reden...

gesprek is als een cel

Ik haast me van muur tot muur,

en je kijkt van de andere kant

je moet zwijgen, roken, hopen:

schrikken en schrikken

of zichzelf ophangen - het maakt niet uit of het goed is ...

maar je wimpers vliegen omhoog om te helpen

jouw schoonheid is mijn favoriete vijand

geliefde demon en ik ben zijn slaaf

Ik zoek de kracht om de riemen te breken,

maar de wil wordt weggevreten door het insect van de tijd

alle krachten gaan naar de wereld en het leven

op de een of andere manier zou het nodig zijn om in vrede met jullie te leven, aangezien het niet mogelijk is om een ​​oorlog te ontketenen

met degenen die er in principe niets om geven

als er iets misgaat

laat me de schuldigen niet zoeken

want als iemand de schuldige is?

- dit ben ik en mijn verwachtingen

staan, groen snijden, snuiven

niet vragen, hoewel je het toch niet vraagt

het is makkelijker om te denken dat het een loopneus is

en al deze liedjes gaan niet over ons, maar sorry, over ons: mijn gevoel

hopend op ten minste één vraag

net onder je blik snelt,

maar je kijkt weg...

Ik ben een zielig gezicht, ik walg ervan

kijk wat het van mij heeft gemaakt:

buiten rustig, binnen orkaan

mollig is geen optie, maar een optie

je bent niet bang: waar zal ik heen gaan,

zolang het meer liefde dan haat is

terwijl ik stil ben, ben ik nog steeds hier

je kunt het niet horen, maar de klok tikt door

Ik wil niet opgegeten worden door kanker

zoals degenen die zich tot een vuist balt

Ik wil me omdraaien, naar je toe rennen

mijn liefste, vertel me iets

maar alleen de kolen knetteren

in mijn borst recht onder het kruis

laat de tijd stromen als bloed uit de handen

laten we nog even wachten...