Чалый год - Татьяна Зыкина

чалый какой-то год — с собой сама один на один

дома уже не ждёт тело, руки глаза-миндаль

через двери две фразы, умру я не сразу

что же мне сделать надо?

даже кошки города на меня смотрят гордно

тёмные цыганские руки наврут с три короба

что всё у меня будет и всё ко мне вернётся скоро

мышцы совсем не те — время ушло на мысли пустые

на бег по комнате, на взгляды на часы и на листы

и на обои, дыни богини плейбоя,

но всё висит, и не на что жать.

een of ander jaar - met mezelf één op één

het lichaam wacht niet langer thuis, de handen zijn ogen-amandelen

twee zinnen door de deur, ik zal niet onmiddellijk sterven

wat moet ik doen?

zelfs de katten van de stad kijken me trots aan

donkere zigeunerhanden zullen uit drie dozen liggen

dat ik alles zal hebben en dat alles spoedig naar mij zal terugkeren

de spieren zijn helemaal niet hetzelfde - er werd tijd besteed aan lege gedachten

door de kamer rennen, naar klokken en lakens kijken

en op het behang, meloenen van de playboy-godin,

maar alles hangt, en er is niets om op te drukken.