Скрипач - Татьяна Тишинская

В переходе на Тверской между проститутками

Шуровал на скрипочке скромный паренёк

Весь такой подтянутый в чистеньком костюмчике

И туда сюда сновал деловой народ

Он стоял ссутулившись на бетонной паперти

И стонала жалобно скрипка в тишине

И кидали денюжку бабушки да матери

Захотелось подойти постоять и мне.

Слушала парнишку я затаив дыхание

Прислонившись к стеночке в метре от него

Защемило сердце вдруг сильно так отчаянно

Так звучала искреене музыка его

И весь был какой то он не от мира взявшийся

Словно нарисованный на холсте святой

Как цветок диковинный из грязи поднявшийся

И вдруг стало посветлей на душе пустой

Припев:

А рядом город выл и ревел,

А рядом город жил веселился

И кто-то снова был не у дел,

А кто-то жизнь прожить торопился,

А я идти туда не хочу

Мне праздник жизни этот не нужен

Я лучше здесь чуть-чуть помолчу

Мне скрипка эта вылечит душу

Перед ним толпа стоит, все с глазами влажными

Всех связала нас музыка, как нить,

А я вдруг подумала, что нас всех по-разному

Паренёк со скрипочкой заставляет жить

И берёт аккорды он слабенькими пальцами

Словно светит факелом в тёмный переход

Так на крайнем севере, за снегами дальними

Солнышко холодное летом греет лёд

Припев:

А рядом город выл и ревел,

А рядом город жил веселился

И кто-то снова был не у дел,

А кто-то жизнь прожить торопился,

А я идти туда не хочу

Мне праздник жизни этот не нужен

Я лучше здесь чуть-чуть помолчу

Мне скрипка эта вылечит душу

А я идти туда не хочу

Мне праздник жизни этот не нужен

Я лучше здесь чуть-чуть помолчу

Мне скрипка эта вылечит душу

In de overgang naar Tverskaja tussen prostituees

Een bescheiden jongen speelde viool

Allemaal zo passen in een schoon pak

En zakenmensen haastten zich heen en weer

Hij stond voorovergebogen op de betonnen veranda

En de viool kreunde klagend in stilte

En ze gooiden geld naar oma en moeder

Ik wilde voor mij komen staan.

Ik luisterde met ingehouden adem naar de jongen

Leunend tegen de muur op een meter afstand van hem

Knijpte plotseling in het hart zo wanhopig

Zo klonk zijn muziek oprecht

En het geheel was op de een of andere manier dat hij niet van de wereld nam

Als een heilige geschilderd op canvas

Als een vreemde bloem die oprijst uit de modder

En plotseling werd het helderder op de lege ziel

Refrein:

En vlakbij huilde en brulde de stad,

En vlakbij woonde en had de stad plezier

En er was weer iemand werkloos,

En iemand had haast om te leven,

En daar wil ik niet heen

Ik heb deze vakantie van het leven niet nodig

Ik ben hier liever even stil

Deze viool zal mijn ziel genezen

De menigte staat voor hem, allemaal met natte ogen

We waren allemaal verbonden door muziek, als een draad,

En ik dacht ineens dat we allemaal anders zijn

De jongen met de viool laat je leven

En hij neemt akkoorden met zwakke vingers

Alsof hij schijnt als een fakkel in een donkere gang

Dus in het hoge noorden, voorbij de verre sneeuw

De zon is koud in de zomer verwarmt het ijs

Refrein:

En vlakbij huilde en brulde de stad,

En vlakbij woonde en had de stad plezier

En er was weer iemand werkloos,

En iemand had haast om te leven,

En daar wil ik niet heen

Ik heb deze vakantie van het leven niet nodig

Ik ben hier liever even stil

Deze viool zal mijn ziel genezen

En daar wil ik niet heen

Ik heb deze vakantie van het leven niet nodig

Ik ben hier liever even stil

Deze viool zal mijn ziel genezen