Письмо - Татьяна Тишинская

Зачем тебе читать моё письмо?

Живя с тобой, не научилась врать.

Слезами, как сырой Москвой,

Размытые мне строчки отправлять.

Уже два года с вечностью слились,

Но не могу читать я без укора,

Как пишешь ты про лагерную жизнь,

Понтуешься романтикою вора.

Сосны твои, таежные ели,

Вижу во сне, как надоели,

Так и любовь моя холодеет,

Но гордая я, никто не согреет.

Эх, знал бы ты, как шла я на поклон

К хозяину, пакуя тебе дачку,

Потом переведешь на свой жаргон

И как обычно всё переиначишь.

А только напишу я про развод

Ты тут же сменишь старую пластинку,

Начнешь писать мне про моря и порт,

Стихи любви и кое-что про финку.

Но знай, я все равно тебя дождусь,

Да и в Москве не вечна эта слякоть,

Живу без мужика и обойдусь,

Растет наш сын и мне уж стыдно плакать.

Ему спасибо, сыну моему,

За то, что не скололась, не спилась,

Бывает, лишь украточкой всплакну,

За папку — дурака его молясь.

Waarom lees je mijn brief?

Door met jou samen te leven, heb ik niet leren liegen.

Tranen, zoals het vochtige Moskou,

Stuur wazige lijnen naar mij.

Twee jaar zijn al versmolten met de eeuwigheid,

Maar ik kan niet lezen zonder verwijt,

Hoe schrijf je over het kampleven,

Pronk met de romantiek van een dief.

Uw dennen, taigasparren,

Ik zie in een droom hoe moe

Dus mijn liefde wordt koud

Maar trots op mij zal niemand het warm krijgen.

Oh, als je wist hoe ik ging buigen

Aan de eigenaar, die een datsja voor je inpakt,

Dan vertaal je naar je eigen jargon

En zoals gewoonlijk verander je alles.

En ik zal gewoon schrijven over echtscheiding

U wijzigt direct het oude record,

Je begint me te schrijven over de zeeën en de haven,

Gedichten van liefde en iets over Fins.

Maar weet dat ik nog steeds op je zal wachten,

Ja, en in Moskou is deze modder niet eeuwig,

Ik leef zonder man en ik red het wel

Onze zoon wordt groot en ik schaam me om te huilen.

Dankzij hem, mijn zoon,

Om niet te chippen, niet te drinken,

Soms huil ik gewoon een beetje,

Voor de map - bidden voor zijn dwaas.