Вон - Та сторона

Вон!

из моих мыслей,

Вон!

с моего долгоденствия.

Уходи, из моих снов скройся быстро

Вон!

с моего сердца

Оставь меня на том же месте где я был прежде,

Не надо слов вежливых и потоков нежностей,

А потом режь меня, если так сильно лезвие чешется

Я давно уже без лица.

Нет глаз просто линзы голубого цвета

У меня нет лета, просто тепло и безветренно

Бывает иногда в моём опустошённом секторе,

Но вот сейчас некто долбится в душу усердно

Так, но дверь не та, сорвать с петель никак

И твой предел порог моего чердака

И промелькав уже тот яркий огонёк в глазах

Тебе так нравится в меня эти шипы вонзать

Да я и сам уже привык того не отрезать

Так же как ты в моей руке на твоих волосах

Ты всё пытаешься чего-то доказать

Я обязательно послушаю тебя когда ты будешь спать

Прошу оставь меня в покое не трогай руками

В моих снах мне тяжело просыпаться ночами

Нервы натянуты как струны гитары стоя у края

Порога, безсонница когда колишь шипами

В мой адрес тысячи слов твоих истерик глупых

Терзания всё глубже и отношений грубых

На лезвии ножа этих безсонных ночей

Уходи вон от меня закрой за собой дверь

Сижу в одиночестве листаю сотни страниц

Где рисовала ты мотивы одиноких улиц

Те фотографии от злости рву на куски

Наша первая встреча когда были мы счастливы

Погаснет свет в моём окне я выйду из дома

И по ЖД вокзалу мимо пролетают вагоны

Тают перроны, аэродромы…

Прошу уйди из моих мыслей, оставь меня в покое…

Uit!

van mijn gedachten

Uit!

van mijn lang leven.

Ga weg, verstop je snel voor mijn dromen

Uit!

vanuit mijn hart

Laat me achter op dezelfde plek waar ik eerder was

Geen behoefte aan beleefde woorden en stromen van tederheid,

En snijd me dan als het mes zo jeukt

Ik ben al een hele tijd zonder gezicht.

Geen ogen alleen blauwe lenzen

Ik heb geen zomer, het is gewoon warm en windstil

Gebeurt soms in mijn verwoeste sector,

Maar nu beukt iemand ijverig in de ziel

Dus, maar de deur is niet hetzelfde, er is geen manier om de scharnieren eraf te trekken

En jouw grens is de drempel van mijn zolder

En dat felle licht al in de ogen te hebben geflitst

Je steekt deze doornen zo graag in mij

Ja, ik ben er zelf al aan gewend om het niet af te knippen

Net alsof je in mijn hand op je haar zit

Je blijft proberen iets te bewijzen

Ik zal zeker naar je luisteren als je slaapt

Laat me alsjeblieft met rust, raak me niet aan met je handen

In mijn dromen is het moeilijk voor mij om 's nachts wakker te worden

Zenuwen zijn uitgerekt als gitaarsnaren die aan de rand staan

Drempel, slapeloosheid wanneer geprikt met doornen

Duizenden woorden van je stomme driftbuien gericht aan mij

De kwelling wordt dieper en de relatie is ruw

Op het lemmet van deze slapeloze nachten

Ga weg van mij sluit de deur achter je

Ik zit alleen door honderden pagina's te bladeren

Waar heb je de motieven van eenzame straten getekend?

Ik scheur die foto's van woede in stukken

Onze eerste ontmoeting toen we gelukkig waren

Het licht in mijn raam zal uitgaan, ik zal het huis verlaten

En op het station vliegen auto's voorbij

Schorten, vliegvelden smelten...

Ga alsjeblieft uit mijn gedachten, laat me met rust...