Только не я - Та сторона

Это - то самое чувство драмы,

Чтобы шагать по краю, равновесия мало.

И когда тебе надо не верить в любовь и стоять прямо -

Ты теряешь контроль и начинаешь падать.

Напои память, она мне соль и дым, - и я ей,

Только не стой камнем.

Это - твоя слабость, это - твоя временная тюрьма,

И нужно знать, что срок назначает она.

И о чем они дышат, эти влюбленные мерзкие.

Они реально живут, что ли, песнями про любовь?

И не с кем негодовать и делить этот бред.

Резким поворотом ухожу в кювет.

Местные новости расскажут про обиды.

Про слишком разных существ одного вида.

Про высокую скорость и на ней разбитых.

И любовь навстречу эффектом рапида.

Только не я снова.

Я ведь и так сломан!

Ты же знаешь, как это было в самый последний раз.

Только не дай повод опять предавать гордость.

Только не со мной!

Только не сейчас...

Вся это босанова – беспонтовая постанова.

И все по новой, так хреново.

Опять в кайф втыкать по чьим-то томам.

Железная броня снова стала картоном.

Быть готовым для всех стать подонком.

Лишь бы только знать, что она довольна.

И ты прежний, беззаботный, свободный,

Не упавший под ноги - кажешься уродом.

Зато теперь другой, в тебе любовь,

В тебе огонь, но он не греет, а сжигает скорее.

Только не сейчас!

Только не со мной!

Стой!

Больше не стоит стучать в эти двери.

Опять для целого мира потерян.

Опять не могу дышать в этой атмосфере.

Снова закружило голову, как карусели -

Мысли рассеянные собираю еле-еле.

Только не я снова.

Я ведь и так сломан!

Ты же знаешь, как это было в самый последний раз.

Только не дай повод опять предавать гордость.

Только не со мной!

Только не сейчас...

А, если бы я собирал фотоальбом

В котором были те, кто был когда-то, "до..."

И методично вклеивал одну за другой,

Пронумеровано, без подписей и ярлыков.

Не знаю, сколько бы листов понадобилось вовсе.

В ч/б и сепии, удачные и не в фокусе.

Пожелтевшие, в углах с оранжевыми датами -

Такие разные, но такие одинаковые.

Не менявшие меня ничуть.

Фото ради фото – это бред и чушь, я так не хочу!

Меняются фоны, партнерши, не помню, как звали,

Но итог один – горизонт завален.

Только не я опять под объективом.

Чересчур цинично, слишком противно.

И я порву это на две равносильные доли.

А ты останешься лишь фотографией, не более!

Только не я снова.

Я ведь и так сломан!

Ты же знаешь, как это было в самый последний раз.

Только не дай повод опять предавать гордость.

Только не со мной!

Только не сейчас...

Только не я снова.

Я ведь и так сломан!

Ты же знаешь, как это было в самый последний раз.

Только не дай повод опять предавать гордость.

Только не со мной!

Только не сейчас...

Het is dat gevoel voor drama

Om op de rand te lopen, is balans niet genoeg.

En als je niet in liefde hoeft te geloven en rechtop moet staan ​​-

Je verliest de controle en begint te vallen.

Geef het geheugen een drankje, het geeft me zout en rook, en ik geef het aan haar,

Sta gewoon niet als een steen.

Dit is je zwakte, dit is je tijdelijke gevangenis

En je moet weten dat ze een deadline stelt.

En wat ze ademen, deze geliefden zijn gemeen.

Leven ze echt, of wat, liedjes over liefde?

En er is niemand die deze onzin kwalijk neemt en deelt.

Ik draai scherp een sloot in.

Lokaal nieuws zal vertellen over grieven.

Over te verschillende wezens van dezelfde soort.

Over hoge snelheid en kapotte erop.

En liefde voor het snelle effect.

Alleen ik niet weer.

Ik ben zo kapot!

Je weet hoe het de allerlaatste keer was.

Geef me gewoon geen reden om mijn trots weer te verraden.

Alleen niet bij mij!

Alleen nu niet...

Dit alles is bossanova - een niet-spontane verordening.

En weer helemaal opnieuw, zo erg.

Nogmaals, in een buzz om op iemands volumes te plakken.

IJzeren pantser is weer karton geworden.

Wees klaar voor iedereen om een ​​klootzak te worden.

Gewoon om te weten dat ze gelukkig is.

En jij bent dezelfde, zorgeloos, vrij,

Niet onder je voeten vallen - je lijkt wel een freak.

Maar nu is het anders, je hebt liefde,

Er is een vuur in je, maar het wordt niet warm, maar brandt eerder.

Alleen nu niet!

Alleen niet bij mij!

Stop!

Niet meer op die deuren kloppen.

Nogmaals, verloren voor de hele wereld.

Nogmaals, ik kan deze atmosfeer niet inademen.

Weer duizelig, als een draaimolen -

Gedachten verstrooid verzamel ik nauwelijks.

Alleen ik niet weer.

Ik ben zo kapot!

Je weet hoe het de allerlaatste keer was.

Geef me gewoon geen reden om mijn trots weer te verraden.

Alleen niet bij mij!

Alleen nu niet...

En als ik een fotoalbum heb verzameld

In welke waren degenen die eens waren, "vóór ..."

En methodisch de een na de ander geplakt,

Genummerd, zonder handtekeningen en labels.

Ik weet niet hoeveel vellen er nodig zijn.

In z/w en sepia, succesvol en onscherp.

Vergeeld, in de hoeken met oranje dadels -

Zo verschillend, maar zo hetzelfde.

Heeft me helemaal niet veranderd.

Een foto om de foto is onzin en onzin, dat wil ik niet!

Achtergronden veranderen, partners, ik weet hun namen niet meer,

Maar het resultaat is hetzelfde: de horizon is bezaaid.

Alleen zit ik niet meer onder de lens.

Te cynisch, te walgelijk.

En ik zal het in twee gelijke delen breken.

En je blijft maar een foto, meer niet!

Alleen ik niet weer.

Ik ben zo kapot!

Je weet hoe het de allerlaatste keer was.

Geef me gewoon geen reden om mijn trots weer te verraden.

Alleen niet bij mij!

Alleen nu niet...

Alleen ik niet weer.

Ik ben zo kapot!

Je weet hoe het de allerlaatste keer was.

Geef me gewoon geen reden om mijn trots weer te verraden.

Alleen niet bij mij!

Alleen nu niet...