Гудки - Та сторона

За тем окном так темно.

Странно.

Свет не гас всю ночь ранее…

Смех и гам.

Постоянные песни пьяные.

Струны громкие, битая тара стеклянная.

Теперь покой с тишиной весь час.

Видимо, дом давно никто не навещал.

Его хозяина нет в зале, на кухне и в спальне.

Он не берёт мобильный, его нет в онлайне.

Десятки сообщений на автоответчике.

Чьи-то записанные речи никем не замечены.

Пока не бьют тревогу, еще не время,

Но звонят настырно многие в недоумении.

И там каждый со своей целью:

Занять денег, пригласить на день рождения,

Просто узнать, как дела и куда пропал он.

Но слышат лишь гудки с равным интервалом.

Припев:

Я там, где меня нет,

Где телефоны не ловят,

Где люди не говорят.

Там за окном сыпется снег в первые дни ноября.

Ему меня не выманить,

Ему меня не изменить.

Я давно подписал приговор.

Не ищите и вы меня, мне нужно найти, хотя бы себя самого.

Полураздетый и расхлябанный.

Вышедший.

Якобы.

На пять минут.

Сорванный с якоря.

Мысли в копоти.

Ноги в слякоти.

Уже не кажутся двоякими вспышки из памяти.

Сильно пораненный словами от некогда близких,

Теперь повисла пелена там, где бывали линзы.

Теперь задача испариться, растворить всё

В себе самом была признана делом принципа.

В пальто на голое тело, будто внутри меня демон.

Не понимаю ни кто я, ни где я.

В самую пору бы вызвать скорую,

Но мобильный то ли выкинут, то ли потерян был.

Стой же!

Мне всегда хотелось большего,

Без настоящего прошлому грош цена.

Видишь ли, мы оба знаем о финальном исходе

И ты ищешь меня зря.

Не находишь?

Припев:

Я там, где меня нет,

Где телефоны не ловят,

Где люди не говорят.

Там за окном сыпется снег в первые дни ноября.

Ему меня не выманить,

Ему меня не изменить.

Я давно подписал приговор.

Не ищите и вы меня, мне нужно найти, хотя бы себя самого.

Я там, где меня нет,

Где телефоны не ловят,

Где люди не говорят.

Там за окном сыпется снег в первые дни ноября.

Ему меня не выманить,

Ему меня не изменить.

Я давно подписал приговор.

Не ищите и вы меня, мне нужно найти, хотя бы себя самого.

Het is zo donker buiten dat raam.

Vreemd.

De lichten waren de hele nacht niet gedimd...

Gelach en gelach.

Constante dronken liedjes.

De snaren zijn luide, gebroken glazen containers.

Nu vrede met stilte voor het hele uur.

Blijkbaar is er lange tijd niemand in het huis geweest.

Zijn baasje is niet in de hal, in de keuken en in de slaapkamer.

Hij neemt zijn mobiel niet op, hij is niet online.

Tientallen berichten op het antwoordapparaat.

Iemands opgenomen toespraken werden door niemand opgemerkt.

Totdat ze alarm slaan, is het nog geen tijd,

Maar velen roepen voortdurend in verbijstering.

En daar, elk met zijn eigen doel:

Geld lenen, uitnodigen voor een verjaardagsfeestje,

Gewoon om erachter te komen hoe het zit en waar hij naar toe is verdwenen.

Maar ze horen alleen piepjes met regelmatige tussenpozen.

Refrein:

ik ben waar ik niet ben

Waar telefoons niet aanslaan

Waar mensen niet praten.

Het sneeuwt buiten het raam in de eerste dagen van november.

Hij kan me er niet uit lokken

Hij kan me niet veranderen.

Ik heb het vonnis lang geleden ondertekend.

Zoek mij ook niet, ik moet mezelf vinden.

Half gekleed en slordig.

Vrijgelaten.

Naar men zegt.

Voor vijf minuten.

Van het anker afgescheurd.

Gedachten in roet.

Voeten in de modder.

Flitsen uit het geheugen lijken niet langer dubbel.

Zwaar gewond door woorden van eens dierbaren,

Nu hing er een sluier waar de lenzen zaten.

Nu is het de taak om te verdampen, om alles op te lossen

Op zich werd het als een principekwestie erkend.

In een jas op mijn naakte lichaam, alsof er een demon in mij zat.

Ik begrijp niet wie ik ben of waar ik ben.

Op het moment dat ik een ambulance moest bellen,

Maar de mobiel werd weggegooid of verloren.

Wacht!

Ik wilde altijd meer

Zonder het heden is het verleden waardeloos.

Zie je, we weten allebei van de uiteindelijke uitkomst

En je zoekt me tevergeefs.

Vind je het niet?

Refrein:

ik ben waar ik niet ben

Waar telefoons niet aanslaan

Waar mensen niet praten.

Het sneeuwt buiten het raam in de eerste dagen van november.

Hij kan me er niet uit lokken

Hij kan me niet veranderen.

Ik heb het vonnis lang geleden ondertekend.

Zoek mij ook niet, ik moet mezelf vinden.

ik ben waar ik niet ben

Waar telefoons niet aanslaan

Waar mensen niet praten.

Het sneeuwt buiten het raam in de eerste dagen van november.

Hij kan me er niet uit lokken

Hij kan me niet veranderen.

Ik heb het vonnis lang geleden ondertekend.

Zoek mij ook niet, ik moet mezelf vinden.