Романс - Та сторона

Громко у дома, люди, гитара

Она у подъезда осталась и не подходит к нам,

А я бушую океаном, а я стараюсь

Рву связки в надежде, что всё-таки ей понравлюсь

Наутилус, ДДТ, Нирвана, старый романс пьяный

Несколько своих песен своих пою упрямо,

А она ни взгляда, и услышит навряд ли Как пацан душу наружу, а это любовь, игра в прятки

Кажется что жизнь — она как сон

Только мне приснись, ждать тебя не устаю

Случится, что в метро в пустой вагон сяду,

А там ты, и нам на одну станцию

Кажется что жизнь — она как сон

Только мне приснись, ждать тебя не устаю

Случится, что в метро в пустой вагон сяду,

А там ты, и нам на одну станцию

Та дверь обычно закрывается со скрежетом,

А я всё реже стал выслеживать тебя, как прежде

Бывает, ненароком не замечу свет в окна

Увижу, как пустует твоё место на парковке

Естественно, канули в бездну те мечты детские

О прогулках совместных в окрестностях

За руку держась, это так глупо и наивно,

Но не перестал перед сном вспоминать твоё имя

Ты в другом городе пускаешь корни,

А я сижу под твоим домом и жду покорно

И весь двор наш наполнен тобой лишь.

Может быть, когда-нибудь случайно обо вспомнишь,

А сейчас я наслаждаюсь высотой крыш

Я тут немного помечтаю, пока ты спишь

Посижу молча и неподвижно

Чтобы лишний раз понять, как тебя я ненавижу

Кажется что жизнь — она как сон

Только мне приснись, ждать тебя не устаю

Случится, что в метро в пустой вагон сяду,

А там ты, и нам на одну станцию

Кажется что жизнь — она как сон

Только мне приснись, ждать тебя не устаю

Случится, что в метро в пустой вагон сяду,

А там ты, и нам на одну станцию

Семья чужая, но в ней я главный

В памяти что-то сильно колет, будто бы игла в ней

Думал, со временем забуду о тебе так плавно

И постепенно, но, походу, то самообман был

Сижу теперь под этой лампой, делаю выводы

Лампа дурацкая, ты бы такую не выбрала,

А дети бесятся и бесят, играют в игры,

А эта выдра — оторви и выбрось

Думал, она тебя заменит заботой после офиса

Поможет устаканиться, поможет успокоиться,

Но всё, что нажил — это агрессия и бессонница

Она меня любит до беспамятства, а я бессовестный

Ей не могу ответить тем же Который год уже подряд не понимаю, что меня здесь держит

То ли привычка, то ли ответственности стержень

Наверно, у подъезда пел тогда слишком сдержанно

Кажется что жизнь — она как сон

Только мне приснись, ждать тебя не устаю

Случится, что в метро в пустой вагон сяду,

А там ты, и нам на одну станцию

Кажется что жизнь — она как сон

Только мне приснись, ждать тебя не устаю

Случится, что в метро в пустой вагон сяду,

А там ты, и нам на одну станцию

Кажется что жизнь — она как сон

Luid thuis, mensen, gitaar

Ze bleef bij de ingang en komt niet naar ons toe,

En ik raas met de oceaan, en ik probeer

Ik scheur de banden in de hoop dat ze me nog steeds leuk vindt

Nautilus, DDT, Nirvana, dronken oude romantiek

Een paar van mijn liedjes zing ik koppig,

En ze kijkt niet, en zal het waarschijnlijk niet horen. Als een kind, de ziel is eruit, en dit is liefde, een spel van verstoppertje

Het lijkt alsof het leven een droom is

Droom maar voor me, ik word het wachten op jou niet moe

Het gebeurt dat ik in de metro zit in een lege auto,

En daar ben je, en we zijn op één station

Het lijkt alsof het leven een droom is

Droom maar voor me, ik word het wachten op jou niet moe

Het gebeurt dat ik in de metro zit in een lege auto,

En daar ben je, en we zijn op één station

Die deur gaat meestal met een krakend dicht,

En ik begon je steeds minder te volgen, zoals voorheen

Het komt voor dat ik per ongeluk het licht in de ramen niet opmerk

Ik zal kijken hoe leeg je parkeerplaats is

Natuurlijk zijn die kinderdromen in de afgrond gezonken

Over gezamenlijke wandelingen in de buurt

Hand in hand, het is zo dom en naïef,

Maar ik stopte niet met het onthouden van je naam voordat ik naar bed ging

Je wortelt in een andere stad,

En ik zit onder je huis en wacht nederig

En onze hele tuin is alleen gevuld met jou.

Misschien herinner je het je op een dag per ongeluk

En nu geniet ik van de hoogte van de daken

Ik droom een ​​beetje terwijl jij slaapt

Ik zal stil en bewegingloos zitten

Om nog eens te begrijpen hoeveel ik je haat

Het lijkt alsof het leven een droom is

Droom maar voor me, ik word het wachten op jou niet moe

Het gebeurt dat ik in de metro zit in een lege auto,

En daar ben je, en we zijn op één station

Het lijkt alsof het leven een droom is

Droom maar voor me, ik word het wachten op jou niet moe

Het gebeurt dat ik in de metro zit in een lege auto,

En daar ben je, en we zijn op één station

De familie is een vreemde, maar ik ben de belangrijkste erin

In het geheugen prikt iets sterk, alsof er een naald in zit

Ik dacht dat ik je na verloop van tijd zo soepel zou vergeten

En geleidelijk, maar het was zelfbedrog

Nu ik onder deze lamp zit, trek ik conclusies

De lamp is stom, deze zou je niet kiezen,

En de kinderen razen en razen, spelen spelletjes,

En deze otter - scheur hem af en gooi hem weg

Ik dacht dat ze je zorgvuldig zou vervangen na het kantoor.

Helpt je te kalmeren, helpt je te kalmeren

Maar alles wat ik heb opgedaan is agressie en slapeloosheid

Ze houdt onbewust van me, en ik ben schaamteloos

Ik kan haar niet op dezelfde manier antwoorden. Al een jaar begrijp ik niet wat me hier houdt

Ofwel een gewoonte, of een kern van verantwoordelijkheid

Waarschijnlijk zong hij bij de ingang te ingetogen

Het lijkt alsof het leven een droom is

Droom maar voor me, ik word het wachten op jou niet moe

Het gebeurt dat ik in de metro zit in een lege auto,

En daar ben je, en we zijn op één station

Het lijkt alsof het leven een droom is

Droom maar voor me, ik word het wachten op jou niet moe

Het gebeurt dat ik in de metro zit in een lege auto,

En daar ben je, en we zijn op één station

Het lijkt alsof het leven een droom is