Прости, что на ты - Та сторона

В небо сам, представь что дым

Верится, прости, что на ты Прошли сто раз я и ты

Вместе по простыням голубым

Я так часто искал смысл в бегстве,

Просил у тебя приют, но и здесь мест нет.

Возвращался ни с чем, снова лез в тень,

Только не надо сантиментов, этих истерик.

Болят весь день руки от острых лезвий,

Да и хрен с ней, со скукой, мне бы вестей

От той суки, но полезней забыть о болезни,

Чем проклинать весь мир.

Можно опять опустеть и быть нежней,

До самого дна допить из этих дождей,

Остаться ни с чем, стать одним из растений

И растеряно дальше жить без тени.

В небо сам, представь что дым

Верится, прости, что на ты Прошли сто раз я и ты

Вместе по простыням голубым

Я в оковах агонии, лучше не тронь меня,

Бронь моя трещит по швам, все это пройдено.

Нас не разлучали ни тюрьмы, ни войны,

Но по иронии порой становились посторонними.

Нет бы просто ценить каждый миг спокойный,

Но ты снова грустишь, облокотившись на подоконник.

И вот в такой миг я всей душой в тупик встряю

Как острием игольным.

В этой погоне вечной мне бы отвлечься,

И уберечь нас от увечий и трещин.

Бывает так, что противопоставить нечего,

И я доверчиво усечь стараюсь речь твою.

Опять занят терзаниями, может хватит?

Или просто взять и забыть тебя к чертовой матери.

Раствориться в чужих лицах,

Проститься со всеми признаками капризов…

В небо сам, представь что дым

Верится, прости, что на ты Прошли сто раз я и ты

Вместе по простыням голубым

Кома из снов.

Голос пропал, в теле озноб

Сбивает с ног это ощущение вновь и вновь,

Будто вообще не я… падаю на дно

И нет нот, чтобы наиграть «SOS»

Но я не создан сосуществовать полностью

В гармонии с апатией, наедине с безысходностью.

Бог простит … и Бог простил.

Но хватит ли мне сил, чтобы ему отплатить?

А тебе вообще плевать я в щепки

Разбивал все свою иллюзии, но тщетно.

И я не знаю кто теперь тебе, но хоть убей меня

Не могу с тобой быть нечестным.

Все эти песни про небо, любовь или боль

Наполнены только тобой, а не нами обоими.

И меня не надо забывать, либо помнить,

Слышишь, просто пой…

В небо сам, представь что дым

Верится, прости, что на ты Прошли сто раз я и ты

Вместе по простыням голубым

Aan de hemel zelf, stel je voor dat de rook

Ik geloof, het spijt me dat je honderd keer mij en jou bent gepasseerd

Samen op blauwe lakens

Ik heb zo vaak tijdens de vlucht naar betekenis gezocht,

Ik heb je om onderdak gevraagd, maar ook hier zijn geen plaatsen.

Hij keerde terug met niets, klom weer in de schaduw,

Gewoon geen behoefte aan sentimentaliteit, deze driftbuien.

Mijn handen doen de hele dag pijn van scherpe messen,

Ja, en naar de hel met haar, van verveling, zou ik graag horen

Van die teef, maar het is nuttiger om de ziekte te vergeten,

Dan om de hele wereld te vervloeken.

Je kunt weer leeg zijn en teder zijn,

Tot op de bodem om te drinken van deze regens,

Laat niets achter, word een van de planten

En ik ben in de war om verder te leven zonder een schaduw.

Aan de hemel zelf, stel je voor dat de rook

Ik geloof, het spijt me dat je honderd keer mij en jou bent gepasseerd

Samen op blauwe lakens

Ik ben in de boeien van doodsangst, raak me maar niet aan

Mijn pantser barst uit zijn voegen, dit is allemaal voorbij.

Noch gevangenissen, noch oorlogen scheidden ons,

Maar ironisch genoeg werden ze soms buitenstaanders.

Nee, waardeer gewoon elk moment van vrede,

Maar je bent weer verdrietig, leunend op de vensterbank.

En op zo'n moment, met heel mijn ziel, zit ik vast in een doodlopende weg

Als de punt van een naald.

In deze eeuwige achtervolging zou ik afgeleid zijn,

En red ons van verwondingen en scheuren.

Het gebeurt dat er niets is om tegen te zijn,

En ik probeer vol vertrouwen uw toespraak in te korten.

Weer druk met kwelling, misschien is dat genoeg?

Of neem en vergeet je gewoon naar de hel.

Los op in de gezichten van andere mensen

Zeg vaarwel tegen alle tekenen van grillen...

Aan de hemel zelf, stel je voor dat de rook

Ik geloof, het spijt me dat je honderd keer mij en jou bent gepasseerd

Samen op blauwe lakens

Coma uit dromen.

Stem verdwenen, koude rillingen in het lichaam

Klopt dit gevoel keer op keer,

Alsof ik helemaal niet ... naar de bodem val

En er zijn geen noten om "SOS" te spelen

Maar ik ben niet gemaakt om volledig naast elkaar te bestaan

In harmonie met apathie, alleen met hopeloosheid.

God zal vergeven... en God heeft vergeven.

Maar zal ik sterk genoeg zijn om hem terug te betalen?

En je geeft niks om mij

Ik verbrijzelde al mijn illusies, maar tevergeefs.

En ik weet niet wie je nu bent, maar dood me tenminste

Ik kan niet oneerlijk tegen je zijn.

Al deze liedjes over de hemel, liefde of pijn

Gevuld met alleen jij, niet ons allebei.

En ik mag niet vergeten of herinnerd worden,

Luister, zing gewoon...

Aan de hemel zelf, stel je voor dat de rook

Ik geloof, het spijt me dat je honderd keer mij en jou bent gepasseerd

Samen op blauwe lakens