Ursprung Paradoxon - Stillste Stund

Die Funken des Feuers

Steigen hoch in den nächtlichen Himmel hinauf

Und wirbeln umher wie ein rasendes Sternbild

Während das unruhige Licht meinen Schatten

Auf der Waldlichtung hin- und hertanzen lässt

Die Hitze brennt in meinen Augen

Bis sie trocken und wund in ihren Höhlen liegen

So federleicht, als wollten sie meinem Kopf entschweben

Und mit dem Luftstrom über den Flammen

Sachte schwankend in die Dunkelheit aufsteigen…

Für einen Blick in andere Welten

Während die Hitze meine Gedanken

Wie trockenes Laub verbrennt

Wärst du Blatt, so wäre ich Zweig

Denn ich habe dich erschaffen

Wärst du Zweig, so wäre ich Ast

Denn du bist aus mir entsprungen

Wärst du Ast, so wäre ich Stamm

Mein Übermut hat dich erschaffen

Wärst du Stamm, so wäre ich Wurzel

Denn du nährst dich nur durch mich…

Meine losgelösten Augen blicken ins All:

Ich betrachte Lichtfäden

Die mit enormer Geschwindigkeit an mir vorüberziehen

Sehe unglaublich intensive Farben und abstrakte Formen

Die mir die Unermeßlichkeit von Raum und Zeit verdeutlichen

Ich reise an einem Nebelschleier

Von unbeschreiblicher Schönheit vorüber:

Die restlichen Staubpartikel eines Sterns

Der vor Tausenden von Jahren explodiert sein muss

Ich entdecke eine rotierende, leuchtende Gaswolke

Die sich zu einem Wasserstoff-Helium-Ball verdichtet

Und ein atomares Feuer freisetzt

— die Geburt einer Sonne!

Ich beobachte in Sekundenbruchteilen das Entstehen von Leben

Auf einem im All dahintreibenen Staubkorn

— und seinen Untergang

Ich sehe weitere Sonnen schrumpfen oder explodieren

— weißer Zwerg oder Supernova

Zwischen Urknall und Endknall

Zwischen Expansion und Kontraktion

Zwischen Anfang und Ende von Raum und Zeit

Ich schließe meine Augen…

Wärst du Wurzel, so wäre ich Boden

Denn ich gebe dir deine Nahrung

Wärst du Boden, so wäre ich Land

Denn du bist ein Teil von mir

Wärst du Land, so wäre ich Kontinent

Denn ich bin dir deine Heimat

Wärst du Kontinent, so wäre ich Planet

Driftest du doch auf meiner Glut…

Meine losgelösten Augen blicken ins Innere:

Ich sehe die Welt wie durch ein Kaleidoskop

Farbig flimmernd und in ständigem Wechsel

Verschwommen erblicke ich ein faseriges Netzwerk

Aus Proteinfäden, bewege mich inmitten von Fett- und Eiweißmolekülen

Ich durchbreche zusammen mit elektrisch geladenen Teilchen

Eine Membran, bewege mich durch Zellplasma hin zum Kern

Und erblicke die Riesenmolekülkette der Erbsubstanz

Ich schieße durch die DNS

Durch Spiralnebel von Molekülen

Und blitzenden Elektronenstäubchen

Und wieder hinaus in das Sternengeflecht

Des Universums voll leuchtender Farben

Ich öffne meine Augen…

Wärst du Planet, so wäre ich Sonne

Denn ich bin das Zentrum deiner Bahn

Wärst du Sonne, so wäre ich Galaxie

Denn du bist nur ein Punkt in mir

Wärst du Galaxie, so wäre ich Universum

Denn du treibst durch meine Weiten

Wärst du Universum, so wäre ich göttlicher Gedanke

Denn du expandierst im Geiste mir

De vonken van vuur

Vlieg hoog in de nachtelijke hemel

En ronddraaien als een razende constellatie

Terwijl het rusteloze mijn schaduw verlicht

Dansen heen en weer in de open plek van het bos

De hitte brandt in mijn ogen

Tot ze droog en pijnlijk in hun holen liggen

Zo licht als een veertje, alsof ze van mijn hoofd weg wilden zweven

En met de luchtstroom over de vlammen

Zachtjes zwaaiend de duisternis in...

Voor een kijkje in andere werelden

Terwijl de hitte mijn gedachten

Hoe droge bladeren branden

Als jij een blad was, zou ik een tak zijn

Omdat ik jou heb gemaakt

Als jij een filiaal was, zou ik een filiaal zijn

Omdat je uit mij voortkwam

Als jij een tak was, zou ik een stam zijn

Mijn arrogantie heeft jou gecreëerd

Als jij stam was, zou ik wortel zijn

Omdat je je alleen maar van mij voedt...

Mijn afstandelijke ogen staren in de ruimte:

Ik kijk naar draden van licht

Met enorme snelheid langs me heen

Zie ongelooflijk intense kleuren en abstracte vormen

Die mij de onmetelijkheid van ruimte en tijd duidelijk maken

Ik reis op een sluier van mist

Van onbeschrijfelijk schoonheidsverleden:

De resterende stofdeeltjes van een ster

Die duizenden jaren geleden moet zijn ontploft

Ik zie een draaiende, gloeiende gaswolk

Die condenseert tot een waterstof-heliumbol

En ontketent een atoomvuur

- de geboorte van een zon!

Ik kijk naar de opkomst van het leven in fracties van een seconde

Op een stofje dat in de ruimte zweeft

— en zijn ondergang

Ik zie meer zonnen krimpen of exploderen

— witte dwerg of supernova

Tussen de oerknal en de laatste knal

Tussen uitzetting en samentrekking

Tussen het begin en het einde van ruimte en tijd

ik sluit mijn ogen...

Als jij wortel was, zou ik aarde zijn

Omdat ik je je eten geef

Als jij aarde was, zou ik land zijn

Omdat je een deel van mij bent

Als jij een land was, zou ik een continent zijn

Omdat ik je vaderland ben

Als jij een continent was, zou ik een planeet zijn

Drijf je op mijn sintels...

Mijn afstandelijke ogen kijken naar binnen:

Ik zie de wereld door een caleidoscoop

Flikkerend van kleur en voortdurend wisselend

Ik zie vaag een vezelig netwerk

Gemaakt van eiwitdraden, beweeg te midden van vet- en eiwitmoleculen

Ik breek door samen met elektrisch geladen deeltjes

Een membraan dat door het cytoplasma naar de kern beweegt

En zie de gigantische moleculaire keten van genetisch materiaal

Ik schiet door het DNA

Door spiraalnevels van moleculen

En flitsend stof van elektronen

En terug in het netwerk van sterren

Het universum vol felle kleuren

ik open mijn ogen...

Als jij een planeet was, zou ik de zon zijn

Omdat ik het middelpunt van je pad ben

Als jij de zon was, zou ik een melkweg zijn

Omdat je maar een stip in mij bent

Als jij een melkweg was, zou ik het universum zijn

Omdat je door mijn uitgestrektheid drijft

Als je universum was, zou ik goddelijke gedachte zijn

Omdat je uitbreidt in mijn gedachten