Alice II (Nie allein mit dir) - Stillste Stund

Alice!

Du bist nicht tot…

Alice öffnete ihre Lider — grelles Licht!

Auch wenn es nur das fahle Mondlicht war, welches in ihr Zimmer schien

Fiel es ihren Augen doch sehr schwer, sich nach all der Zeit in tiefster

Dunkelheit langsam wieder daran zu gewöhnen

Da man sie im ersten Moment tot glaubte, hätte man ihren schwachen Herzschlag

in jener Nacht, in der sie vor dem großen Spiegel zusammengebrochen war,

beinahe nicht bemerkt.

So lag sie nun aber in ihrem Bett;

bis zu diesem Moment

ohne Bewusstsein

Seit eben dieser einen Nacht — vor nunmehr genau vier Jahren…

Alice versuchte, ihre schmerzenden Augen zu bewegen.

Langsam wanderte ihr Blick

die Decke ihres Zimmers entlang und an einer Wand hinunter

Sie freute sich, neben einem Spiegel auf der Kommode ihre alte Spieluhr

Erkennen zu können.

Doch zog sich diese plötzlich wie von Geisterhand auf…

Ihr Lächeln verflog wie im Nu vom Gesicht

Etwas war bei ihr, was wusste sie nicht

Doch beim Blick in den Spiegel wurd ihr bald klar:

Es war die blasse Gestalt, die sie wieder dort sah

Schon seit langer Zeit sitzt etwas tief in dir

Hört dich atmen und schreit, lacht und weint mit dir

Könntest du ahnen was in deinem Kopf geschieht…

Du bist nie allein — allein mit dir, Alice!

Sie versuchte sich weiter aufzurichten, um aufzustehen, doch es war ihr anfangs

kaum möglich ihren Körper auch nur wenige Zentimeter zu bewegen

Immernoch alles verschwommen in ihren Augen, gelang es ihr nach einer ganzen

Weile schließlich doch und so wankte und tastete sich das Mädchen durch den nur

schwach erhellten Raum

Sie zwang sich voran, ängstlich, Schritt für Schritt

Ihr Körper so schwach, er machte kaum mit

Hin zum Spiegel dem Gesicht entgegen

Es konnte nur dort eine Antwort geben

Später wird man übereinkommen, Alice sei schwer krank, und wird sie unter

starke Beruhigungsmittel stellen.

Denn so pflegt man es stets zu handhaben,

wenn jemand der Wahrheit zu nahe rückt…

Sie berührte den Spiegel: kalt war er nicht

Es war nichts mehr zu sehen, auch nicht das Gesicht

Vielleicht war es gut jetzt und alles vorbei

Doch dann zerriss die Nacht ihr grässlicher Schrei

Schon seit langer Zeit sitzt etwas tief in dir

Hört dich atmen und schreit, lacht und weint mit dir

Oftmals ist dir fremd was du im Spiegel siehst

Du bist nie allein — allein mit dir, Alice!

Was siehst Du, Alice?

Was ist dort im Spiegel?

Alice!

Alice!

Je bent niet dood...

Alice opende haar oogleden - helder licht!

Al was het maar het bleke maanlicht dat in haar kamer scheen

Na al die tijd was het erg moeilijk voor haar ogen om diep te kijken

Langzaam weer wennen aan de duisternis

Aangezien je eerst dacht dat ze dood was, zou je haar zwakke hartslag hebben

die nacht zakte ze in elkaar voor de grote spiegel,

bijna niet opgemerkt.

Maar nu lag ze in haar bed;

tot dit moment

zonder bewustzijn

Sinds die ene nacht - nu precies vier jaar geleden...

Alice probeerde haar pijnlijke ogen te bewegen.

Haar blik dwaalde langzaam af

langs het plafond van haar kamer en een muur omlaag

Ze was verrukt om haar oude muziekdoos naast een spiegel op het dressoir te zien

te kunnen herkennen.

Maar het trok zich plotseling als bij toverslag open...

Haar glimlach verdween in een oogwenk van haar gezicht

Er was iets met haar dat ze niet wist

Maar toen ze in de spiegel keek, realiseerde ze zich al snel:

Het was de bleke gestalte die ze daar weer zag

Er zit al heel lang iets diep in je

Hoor je ademen en schreeuwen, lachen en huilen met jou

Kun je raden wat er in je hoofd omgaat...

Je bent nooit alleen - alleen met jou, Alice!

Ze probeerde zichzelf te duwen om op te staan, maar zij was het eerst

nauwelijks mogelijk om haar lichaam zelfs maar een paar centimeter te bewegen

Nog steeds wazig in haar ogen, het is haar gelukt na een hele

Eindelijk, voor een tijdje, en dus wankelde het meisje en voelde ze zich er een weg doorheen

slecht verlichte kamer

Ze dwong zichzelf naar voren, angstig, stap voor stap

Haar lichaam zo zwak dat het het nauwelijks bij kon houden

Naar de spiegel naar het gezicht

Er zou alleen daar een antwoord kunnen zijn

Later zal worden afgesproken dat Alice ernstig ziek is en zal worden opgenomen

zet sterke kalmerende middelen.

Want zo pak je het altijd aan,

als iemand te dicht bij de waarheid komt...

Ze raakte de spiegel aan: het was niet koud

Er was niets meer te zien, zelfs niet het gezicht

Misschien was het nu goed en helemaal voorbij

Maar toen werd de nacht verscheurd door haar afschuwelijke schreeuw

Er zit al heel lang iets diep in je

Hoor je ademen en schreeuwen, lachen en huilen met jou

Wat je in de spiegel ziet is je vaak vreemd

Je bent nooit alleen - alleen met jou, Alice!

Wat zie je Alice?

Wat is er in de spiegel?

Alice!