Grotesk - Stillste Stund

Die Zeit treibt davon

Wie Wüstensand, im Wüstensturm

Sandkörner auf der Haut

Wie Nadeln — nichts hält sie auf!

Die Nächte, so kalt

Und wir ganz allein

Gefangen im Netz der Zeit

In ihrer Unermesslichkeit!

Schwer beladen treiben wir unsere Kamele

Durch die unwegsamen Sandhügel

Der Wüste unserer grotesken Existenz

Viele haben zu früh resigniert

Oder sich mit einem Lager an einer kleinen

Unbedeutenden Oase zufriedengegeben

Wir jedoch müssen weiter

Weiter auf dem Weg dem in der Hitze

Flimmernden Horizont entgegen

Im Wettlauf mit der Zeit

Sind wir Teil der Schöpfung

Eines alten, senilen Greises?

Oder gar ein Zufall?

Ein Unfall?

Grotesk!

De tijd drijft weg

Als woestijnzand, in de woestijnstorm

zandkorrels op de huid

Net als naalden - niets houdt ze tegen!

De nachten zo koud

En wij allemaal alleen

Gevangen in het web van de tijd

In zijn onmetelijkheid!

We rijden onze kamelen zwaar beladen

Door de onbegaanbare zandheuvels

De woestijn van ons groteske bestaan

Velen gaven te vroeg op

Of doe mee met een kamp bij een small

Tevreden onbeduidende oase

We moeten echter verder

Ga verder op het pad dat in de hitte

naar de flikkerende horizon

In een race tegen de klok

Zijn wij onderdeel van de schepping?

Een oude, seniele oude man?

Of zelfs toeval?

Een ongeluk?

Grotesk!