Ebenholz, Schnee & Blut - Stillste Stund

Verstümmelt sind die Flügel

Die einst ihre Seele emportrugen

Verbrann, wie die einer Motte im Kerzenlicht

Nun beginnt sanftes Schwarz sie zu umhüllen

Hervorgebrochen aus den Abgründen der Verdrängung

Nur ein Schimmer, wie der einer ersterbenden Flamme, bleibt

Ein trüber Lichtblick, der sie mit dem Versprechen eines erneuten Entfachens

aus den Tiefen der Dunkelheit hervorzulocken versucht

Doch der Schmerz blendet schließlich alles aus

Ihr Haar — so schwarz

Eine Dornenkrone es bekam

Die Haut — so weiss

Gezeichnet von dem Kreuzgang

Ihr Mund — so rot

Ein Schrei durch ihre Lippen drang

«Du wirst nie mehr lachen!»

Das Blut in ihren Ohren sang

Zusammengekrümmt kauert sie in einer dunklen Ecke auf dem Boden

Die Beine von den Armen umschlossen, dicht an den Oberkörper gezogen

Ein kalter Windzug streicht über ihre zerschundene Haut —

Und durch die verborgensten Gänge ihrer Seele

Die Bilder in ihren Augen fangen an zu verschwimmen

All ihre Tränen werden Perlen sein

Eingeschlossen in das erschöpfte Herz

Wundes Herz

Körper schmerzt

Seele zerstört

Niemand hat ihre Schreie gehört…

Ihr Haar — so schwarz

Eine Dornenkrone es bekam

Die Haut — so weiss

Gezeichnet von dem Kreuzgang

Ihr Mund — so rot

Ein Schrei durch ihre Lippen drang

«Du wirst nie mehr lachen!»

Das Blut in ihren Ohren sang

Wir werden geboren

Wir leiden

Wir sterben

Von Dauer ist unser Dasein nicht!

Denn all unsere Morgen werden gestern sein

Und auch der mächtigste Spiegel zerbricht!

De vleugels zijn verminkt

Wie heeft ooit hun ziel omhoog gedragen

Verbrand als een mot in een kaarslicht

Nu begint zacht zwart ze te omhullen

Brak uit de afgronden van repressie

Alleen een glimp, zoals die van een uitstervende vlam, blijft over

Een vaag sprankje hoop dat belooft het weer te laten ontbranden

proberen uit de diepten van de duisternis te lokken

Maar de pijn verbergt eindelijk alles

Haar haar - zo zwart

Een doornenkroon kreeg het

De huid — zo wit

Getrokken uit het klooster

Haar mond - zo rood

Een schreeuw ontsnapte aan haar lippen

«Je zult nooit meer lachen!»

Het bloed in haar oren zong

Ze ligt voorovergebogen op de grond in een donkere hoek

Benen omringd door armen, dicht bij de romp getrokken

Een koude tocht streelt haar gehavende huid -

En door de meest verborgen passages van haar ziel

De beelden in haar ogen beginnen te vervagen

Al haar tranen zullen parels zijn

Opgesloten in het uitgeputte hart

pijnlijk hart

lichaam doet pijn

ziel vernietigd

Niemand hoorde haar schreeuwen...

Haar haar - zo zwart

Een doornenkroon kreeg het

De huid — zo wit

Getrokken uit het klooster

Haar mond - zo rood

Een schreeuw ontsnapte aan haar lippen

«Je zult nooit meer lachen!»

Het bloed in haar oren zong

we zijn geboren

We lijden

We sterven

Ons bestaan ​​is niet permanent!

Omdat al onze morgens gisteren zullen zijn

En zelfs de machtigste spiegel breekt!