Entleibung - Stillste Stund

Ich kann das verletzte Gewebe und die

Blutig auseinander klaffenden Wunden

Überall an meinem Körper nicht mehr spüren

Etwas tropft aus meinem Mund — Speichel…

Nein, kein Speichel — es ist Blut

Der Himmel verliert seine Farbe

Auch die Bäume und das Blut auf dem Waldboden

Neben mir scheinen langsam zu verblassen

(Lass diese faulende Hülle zurück!

War sie nicht stets der Stein im Weg?)

Meine Augen verdunkeln sich

In meinen Ohren ein ständiges

Dröhnen und Pumpen, mein Raumsinn — taub

Ich bin machtlos, beobachte meine letzten Gedanken

Die wie Wasserspritzer auf einem heißen Stein

Zischend verdampfen

Das letzte Zischen wird verstummen —

Kein Ringen um einen weiteren Gedanken

Nur noch dieser:

(Treib hinfort!!!)

Ich erinnere mich …

Ik ken het gewonde weefsel en die

Bloedige gapende wonden

Kan het nergens meer op mijn lichaam voelen

Er druppelt iets uit mijn mond - speeksel...

Nee, geen speeksel - het is bloed

De lucht verliest zijn kleur

Ook de bomen en het bloed op de bosbodem

Naast mij lijken langzaam te verdwijnen

(Laat die rottende schelp achter!

Was ze niet altijd de rots in de weg?)

Mijn ogen worden donker

In mijn oren een constante

Booming en pompen, mijn gevoel van ruimte — verdoofd

Ik ben machteloos, kijkend naar mijn laatste gedachten

Ze zijn als waterspatten op een hete steen

Verdampen met een sisser

Het laatste gesis zal stoppen -

Geen moeite voor een andere gedachte

Alleen deze:

(Wegdrijven!!!)

Ik herinner …