Drei Sind Eins - Stillste Stund

Noch sp???

r ich ihren Atem auf den Wangen:

Wie kann das sein, dass diese nahen Tage

Fort sind, f???

r immer fort, und ganz vergangen?

Dies ist ein Ding, das keiner voll aussinnt,

Und viel zu grauenvoll, als dass man klage:

Dass alles gleitet und vorr???

berrinnt.

Und dass mein eignes Ich, durch nichts gehemmt,

Her???

berglitt aus einem kleinen Kind

Mir wie ein Hund unheimlich stumm und fremd.

Dann: dass ich auch vor hundert Jahren war

Und meine Ahnen, die im Totenhemd,

Mit mir verwandt sind wie mein eignes Haar

So eins mit mir als wie mein eignes Haar.

Die Stunden!

Wo wir auf das helle Blauen

Des Meeres starren und den Tod verstehn,

So leicht und feierlich und ohne Grauen,

Wie kleine M???¤dchen, die sehr blass aussehn,

Mit gro???

en Augen, und die immer frieren,

An einem Abend stumm vor sich hinsehn.

Und wissen, dass das Leben jetzt aus ihren

Schlaftrunknen Gliedern still hin???

berflie???t

In B???¤um und Gras und sich matt l???¤chelnd zieren

Wie eine Heilige, die ihr Blut vergie???

t.

Wir sind aus solchem Zeug, wie das zu Tr???¤umen,

Und Tr???¤ume schlagen so die Augen auf

Wie kleine Kinder unter Kirschenb???¤umen,

Aus deren Krone den blass-goldnen Lauf

Der Vollmond anhebt durch die gro???

e Nacht.

Nicht anders tauchen unsre Tr???¤ume auf,

Sind da und leben wie ein Kind, das lacht,

Nicht minder gro???

im Auf- und Niederschweben

Als Vollmond aus Baumkronen aufgewacht.

Das Innerste ist offen ihrem Weben;

Wie Geisterh???¤nde in versperrtem Raum

Sind sie in uns und haben immer Leben.

Und drei sind eins: ein Mensch, ein Ding, ein Traum.

nog steeds ???

Ik ruik haar adem op haar wangen:

Hoe kan het dat deze nabije dagen

zijn weg, f???

r altijd weg, en allemaal weg?

Dit is iets wat niemand volledig denkt

En veel te verschrikkelijk om te klagen:

Dat alles schuift en vorr???

overloopt.

En dat mijn eigen ego, door niets gehinderd,

Haar???

gleed van een klein kind

Griezelig stom en vreemd voor mij, als een hond.

Toen: dat was ik ook honderd jaar geleden

En mijn voorouders, in lijkwaden,

Zijn verwant aan mij als mijn eigen haar

Zo één met mij als mijn eigen haar.

De uren!

Waar we op het heldere blauw zijn

staar naar de zee en begrijp de dood,

Zo licht en plechtig en zonder afschuw,

Als kleine meisjes die heel bleek lijken

met grote???

en ogen, en ze bevriezen altijd,

Staar op een avond stil voor je uit.

En weet dat het leven nu uit haar is

Slaperige ledematen nog steeds???

overstroomt

In bomen en gras en elkaar vereren met een bleke glimlach

Als een heilige die haar bloed vergiet???

t.

We zijn gemaakt van dingen zoals dromen

En dromen, dus open je ogen

Als kleine kinderen onder kersenbomen,

Van zijn kruin het bleek gouden vat

De volle maan komt door de gro???

e nacht.

Niet anders lijken onze dromen,

Zijn er en leven als een kind dat lacht

Niet minder groot???

op en neer zweven

Werd wakker als een volle maan van boomtoppen.

Het binnenste is open voor haar weven;

Als spookhanden in een afgesloten kamer

Zijn ze in ons en hebben ze altijd leven.

En drie zijn één: een persoon, een ding, een droom.