An Das Morgenlicht - Stillste Stund

Ich erinnere mich an eine Zeit

In einem Wald in herbstlichem Kleid

Es war Nacht, ich war allein

Etwas tief in mir schrie, wollte nicht alleine sein

Regungslos, so saß ich da

Vor meinem Auge Welten, die nie zuvor ich sah

Untermalt von Wind gleich einem stöhnenden Chor

Das Ende schien mir nah, wie der Nebel dem Moor

Manchmal ergreift mich eine Kälte

Und diese Erinnerungen holen mich ein

Und mir wird klar: Nichts, was wir leiden

Wird umsonst gelitten sein…

War es nicht das Morgenlicht

Das mir zeigte, dass die Nacht vorüber war?

War es nicht das Morgenlicht?

Nach einer trüben Nacht wurde der Himmel klar

Ich erinnere mich an ein Gefühl

Alles war so taub und dennoch aufgewühlt

Es war, als wollten sie auseinanderstreben:

Körper und Seele konnten nicht im Einklang leben

Sitze hier an einem zugefrorenen See

Ausgelaugt, die Knochen tun mir weh

Sitze und blicke in den Wald

Alles gefroren, bitterkalt

Nur die Gedanken an Dich —

Sie wärmen mich

Ik herinner me een tijd

In een bos in herfstjurk

Het was nacht, ik was alleen

Iets diep in mij schreeuwde, wilde niet alleen zijn

Bewegingsloos, zo zat ik daar

Voor mijn ogen werelden die ik nog nooit eerder heb gezien

Begeleid door de wind als een kreunend koor

Het einde leek me nabij, als mist op de hei

Soms wordt ik door een verkoudheid gegrepen

En deze herinneringen halen me in

En ik realiseer me: er is niets dat we lijden

Lijden zal tevergeefs zijn...

Was het niet het ochtendlicht?

Dat liet me zien dat de nacht voorbij was?

Was het niet het ochtendlicht?

Na een bewolkte nacht werd de lucht helder

Ik herinner me een gevoel

Alles was zo gevoelloos en toch opgewonden

Het was alsof ze uit elkaar wilden gaan:

Lichaam en ziel konden niet in harmonie leven

Hier bij een bevroren meer zitten

Uitgeput, mijn botten doen pijn

Ga zitten en kijk het bos in

Alles bevroren, bitter koud

Alleen de gedachten van jou -

je verwarmt me