Demencia - Solitario

Estoy cansado de vivir de este modo

Las cosas no parecen cambiar nunca

Intento darle un margen de descanso al folio

Pero este martirio mental me suscita

Y vuelvo a rellenar los márgenes

Por no acabar con ellos y por no matarme

Escribo esto como puedo mientras tiemblo

A causa de este pánico y esta ansiedad constante

Y mi vida se para, pero la tierra gira

Me refugio en mi cuarto y cierro las ventanas

Prefiero pudrirme aquí encerrado

Antes que ser parte de esa sociedad podrida

Siempre fui el rarito de la clase

Ahora soy un loco que deambula por la calle

¿Y mañana quién sabe?

Si puedo ser autor de la peor de las masacres

A ver quién tiene el valor de reírse

El día que mi paciencia toque el límite

Tiran la piedra y esconden la mano

Pero hoy soy quien soy por lo que me hicisteis

Y aunque no tenga el valor de quitarme la vida

Decrece cada día el valor de la misma

Los problemas que arrastro son una carga

Y de tanto peso me hice un pesimista

Siempre fui rechazado por los demás

Lo siento, mamá: nunca fui un chaval normal

Ahora siento un rechazo que me invade

Hacia este mundo que le debo mi demencia

Sé que un día mis obras trascenderán

Que haré historia cuando ya sea historia

Pero esa mierda me suda la polla

Porque a los muertos no les sirven las coronas

Hace un tiempo ya que no salgo de casa

A veces me obligo, casi nunca es por placer

La calle está contaminada de caras falsas

Ocultadas tras sonrisas que te mienten

Y mi vida se para, pero la tierra gira

Me refugio en mi cuarto y cierro las ventanas

Prefiero pudrirme aquí encerrado

Antes que ser parte de esa sociedad podrida

Y mi vida se para, pero la tierra gira

Me refugio en mi cuarto y cierro las ventanas

Prefiero pudrirme aquí encerrado

Antes que ser parte de esa sociedad podrida

Ik ben het zat om op deze manier te leven

Dingen lijken nooit te veranderen

Ik probeer het folio een rustmarge te geven

Maar dit mentale martelaarschap wekt me op

En ik vul de marges weer in

Voor het niet beëindigen van hen en voor het niet vermoorden van mij

Ik schrijf dit zo goed als ik kan terwijl ik beef

Vanwege deze paniek en deze constante angst

En mijn leven stopt, maar de aarde draait

Ik zoek mijn toevlucht in mijn kamer en sluit de ramen

Ik rot liever hier opgesloten

In plaats van deel uit te maken van die verrotte samenleving

Ik was altijd de gek van de klas

Nu ben ik een gek die op straat dwaalt

En morgen wie weet?

Als ik de auteur kan zijn van de ergste bloedbaden

Laten we eens kijken wie de moed heeft om te lachen

De dag dat mijn geduld de grens bereikt

Ze gooien stenen en verbergen de hand

Maar vandaag ben ik wie ik ben door wat je me hebt aangedaan

En zelfs als ik niet de moed heb om mijn leven te nemen

De waarde ervan daalt elke dag

De problemen die ik draag zijn een last

En van zoveel gewicht werd ik een pessimist

Ik werd altijd afgewezen door anderen

Het spijt me mam, ik was nooit een normaal kind

Nu voel ik een afwijzing die me binnendringt

Aan deze wereld heb ik mijn dementie te danken

Ik weet dat mijn werken op een dag zullen overstijgen

Dat ik geschiedenis zal schrijven als het al geschiedenis is

Maar van die shit gaat mijn lul zweten

Omdat kronen niet werken voor de doden

Het is alweer een tijdje geleden dat ik niet van huis ben geweest

Soms dwing ik mezelf, het is bijna nooit voor mijn plezier

De straat is vervuild met valse gezichten

Verborgen achter een glimlach die tegen je liegt

En mijn leven stopt, maar de aarde draait

Ik zoek mijn toevlucht in mijn kamer en sluit de ramen

Ik rot liever hier opgesloten

In plaats van deel uit te maken van die verrotte samenleving

En mijn leven stopt, maar de aarde draait

Ik zoek mijn toevlucht in mijn kamer en sluit de ramen

Ik rot liever hier opgesloten

In plaats van deel uit te maken van die verrotte samenleving