Глава XI - Часовщик - Сказки Чёрного Города

Камзол потёртый, шляпа, сумка за плечом –

Моё богатство всё довольно скромно.

Часы, года, столетья – всё мне нипочём.

И сколько лет мне, я уже не помню.

Не старею день ото дня, все вокруг ненавидят меня.

Это грустно, согласен вполне.

Часовщик – дали прозвище мне…

Часы любых мастей могу я починить,

Одно лишь слово, и они в работе.

Но чаще должен я, увы, остановить

Тот механизм, что жизнью вы зовёте.

Каждой ночью здесь или там проникаю в комнату к вам

И под шелест дыханья во тьме подхожу к часам на стене.

Маятник на миг в руке сжимая,

Я смотрю, как стрелки застывают.

Спящий вдруг, счастливо улыбнувшись,

Перестаёт дышать, а я, открыв тетрадь,

Пишу: «В эту ночь его часы остановились…»

Поймите, люди, я не добрый и не злой,

Я не страдаю и не рад, конечно.

Я – часовщик, и так назначено судьбой;

Мой маятник качаться будет вечно.

Каждой ночью здесь или там проникаю в комнату к вам

И под шелест дыханья во тьме подхожу к часам на стене.

Маятник на миг в руке сжимая,

Я смотрю, как стрелки застывают.

Спящий вдруг, счастливо улыбнувшись,

Перестаёт дышать, а я, открыв тетрадь,

Пишу: «В эту ночь его часы остановились…»

Shabby hemd, hoed, schoudertas -

Mijn vermogen is nog vrij bescheiden.

Uren, jaren, eeuwen - niets voor mij.

En ik weet niet meer hoe oud ik ben.

Ik word niet met de dag oud, iedereen om me heen haat me.

Het is triest, ik ben het er helemaal mee eens.

Horlogemaker - ze gaven me een bijnaam ...

Ik kan horloges van elke streep repareren,

Eén woord en ze zijn aan het werk.

Maar vaker moet ik helaas stoppen

Het mechanisme dat jij leven noemt.

Elke nacht hier of daar sluip ik je kamer binnen

En onder het geritsel van het ademen in de duisternis ga ik naar de klok aan de muur.

Slinger voor een moment in de hand knijpen,

Ik zie de pijlen bevriezen.

Plotseling slapen, gelukkig lachend,

Hij stopt met ademen en ik, nadat ik een notitieboekje heb geopend,

Ik schrijf: "Die nacht stopte zijn horloge..."

Begrijp, mensen, ik ben niet goed en niet slecht,

Ik lijd niet en ben natuurlijk niet gelukkig.

Ik ben een horlogemaker en daarom is het door het lot aangewezen;

Mijn slinger zal voor altijd slingeren.

Elke nacht hier of daar sluip ik je kamer binnen

En onder het geritsel van het ademen in de duisternis ga ik naar de klok aan de muur.

Slinger voor een moment in de hand knijpen,

Ik zie de pijlen bevriezen.

Plotseling slapen, gelukkig lachend,

Hij stopt met ademen en ik, nadat ik een notitieboekje heb geopend,

Ik schrijf: "Die nacht stopte zijn horloge..."