Глава VII - Дотянуться до звёзд - Сказки Чёрного Города

Так холодны и так горды

Россыпи звезд на небе ночном

Прибрежный камыш и гладь воды

Казалось, округа вся спит мирным сном

Но тихий всплеск нарушил покой

И звезды тогда устремили свой взор

На чудака, что рукой выводил

На теле реки странный...

Рукой взмахни, и вот все они

Перед тобою

Судеб людских и жизни твоей

Все тайны раскроют

Что делает здесь он каждую ночь?

Что хочет сказать, что желает найти?

И почему исчезает он прочь

Лишь только рассвет забрезжит вдали?

Пытается он дотянуться до звезд,

Ведь их отраженье так близко к нему.

А все вокруг смеются над ним,

Лишь он не может понять...

Рукой взмахни, и вот все они

Перед тобою

Судеб людских и жизни твоей

Все тайны раскроют

Ветер мятежно в ночи завывал,

Ему вторили скалы.

Реку собою туман укрывал,

Вода тихо плескалась.

Ночи покой нарушал тот рыбак

Он забрасывал невод

Звезды вновь он пытался поймать,

Но ловил руками лишь небо.

Невод достал и бросил в сердцах

Перед собою

И застыл с изумленьем в глазах -

Был он с рыбкою золотою...

Zo koud en zo trots

Verstrooiing van sterren aan de nachtelijke hemel

Kustriet en watervlakte

Het leek alsof de hele wijk vredig lag te slapen

Maar een stille plons verbrak de rust

En de sterren richtten hun blik op

Op de excentriek die met zijn hand naar buiten leidde

Op het lichaam van de rivier is vreemd ...

Zwaai met je hand en dat is alles

voor je

Het lot van mensen en jouw leven

Alle geheimen zullen worden onthuld

Wat doet hij hier elke avond?

Wat wil hij zeggen, wat wil hij vinden?

En waarom verdwijnt hij weg?

Zodra de dageraad in de verte aanbreekt?

Hij probeert de sterren te bereiken

Hun spiegelbeeld staat immers zo dicht bij hem.

En iedereen om hem heen lacht hem uit,

Alleen hij kan het niet begrijpen...

Zwaai met je hand en dat is alles

voor je

Het lot van mensen en jouw leven

Alle geheimen zullen worden onthuld

De wind huilde opstandig in de nacht,

Rotsen weergalmden hem.

De rivier was bedekt met mist,

Het water klotste zachtjes.

De rest van de nacht werd onderbroken door die visser

Hij wierp een net

Hij probeerde opnieuw de sterren te vangen,

Maar hij ving alleen de lucht met zijn handen.

De seine haalde uit en gooide in de harten

voor mij

En verstijfde van verbazing in zijn ogen -

Hij was met een gouden vis ...