Глава II - Чайная церемония - Сказки Чёрного Города

Мрачен день и дождь льёт,

Но плоти зов меня зовёт.

Я вскоре утолю его

В палатах замка своего.

Встреча ждёт меня с той,

Чьей восхищаюсь красотой.

Часы до встречи были вновь,

Мучения - моя любовь.

Ты совершенна, но так печальна

Надеюсь, тебя не обидел случайно.

Я не хочу, чтобы нормы морали

Причиною ссоры меж нами стали.

Но тебя вновь подкупает

Лишь безудержная страсть

Я тобою обладаю,

Над собой теряя власть!

Алый любишь ты цвет

И синий, в том сомнений нет.

Но я, рисуя твой портрет,

Видел лишь укор в ответ...

Ты молчалива и снова печальна

Похоже, тебя я обидел случайно.

Похоже, кляп и цепи из стали

Причиною ссоры меж нами стали.

Мною вновь овладевает

Лишь безудержная страсть.

Я тобою обладаю

Над собой теряя власть!

Sombere dag en stromende regen

Maar het vlees roept me.

Ik zal het snel blussen

In de kamers van zijn kasteel.

De ontmoeting wacht op mij met die ene

wiens schoonheid ik bewonder.

De uren voor de meeting waren alweer

Kwelling is mijn liefde.

Je bent perfect maar zo verdrietig

Ik hoop dat ik je niet per ongeluk heb beledigd.

Ik wil geen moraliteit

De oorzaak van de ruzie tussen ons werd.

Maar je bent weer geboeid

Alleen ongebreidelde passie

ik bezit jou

Over een verliezende kracht!

scharlaken hou van je kleur

En blauw, daar bestaat geen twijfel over.

Maar ik, jouw portret schilderend,

Ik zag alleen een verwijt in reactie...

Je bent weer stil en verdrietig

Het lijkt erop dat ik je per ongeluk beledigd heb.

Het ziet eruit als een prop en kettingen van staal

De oorzaak van de ruzie tussen ons werd.

Neemt weer bezit van mij

Gewoon ongebreidelde passie.

ik bezit jou

Over een verliezende kracht!