Miðgarður - Skálmöld

Margt fyrir löngu var búið til lag,

ljóðið svo skrautlega skrifað.

Hetju sem barðist við vængjaða vá?

(Ég sá, ég sá.)

Baldur sem barðist af drengskap þann dag,

dó svo að við gætum lifað.

Vafrandi enn um hrollkalt hraun,

hrakin sig glennir vofa.

Hitinn frá brennu huggar raun,

hér sofa menn í kofa.

(Kvöld úr norðri, kalt í hlíðum,

knýr að dyrum myrkrið svart.

Þolinmóð við þannig bíðum

þess að verði aftur bjart.)

(Traustur máttur réttra rúna

róar geð er vindur hvín.

Sorgir allar sefast núna,

sofðu, unga ástin mín.)

Een lied is lang geleden gemaakt,

het gedicht zo mooi geschreven.

Een held die vocht met gevleugelde wow?

(Ik zag, ik zag.)

Baldur die die dag tegen een jongen vocht,

stierf zodat we konden leven.

Nog steeds bladerend door de kille lava,

hrakin sig glennir geest.

De warmte van het vuur troost echt,

hier slapen mannen in een hut.

(Avond uit het noorden, koud op de hellingen,

klopt op de deur de duisternis zwart.

Zo wachten we geduldig af

om weer helder te zijn.)

(Betrouwbare kracht van de juiste runen)

kalmeert de geest is de wind huilt.

Alle smarten kalmeren nu,

Slaap mijn jonge liefde.)