The Weight & The Waiting - Signals Midwest

How could I ever forget the cheap taste of vodka we drank and the lingering

scent of stale cigarettes?

I tried to erase it but now it will always remain engraved in my brain.

Patiently stating a message in sepia tone: «Stay strong and be well.

I’ll see you again.»

And how are you dealing with death?

When you look down upon me do you judge how my time is spent?

Or am I wasting my breath which I should be saving for making due statements of

love, of friendship and trust?

These are the questions that we never got to discuss, cause I was so young and

you were still here.

«You don’t wanna know just where I’ve been,

like my father before me and his father before him.»

I was counting the miles,

you were counting the days.

Ain’t it strange that the numbers we wanted were moving in opposite ways?

We’ve been building towers of tensions.

We’ve accepted our own imperfections.

Hoe kon ik ooit de goedkope smaak van wodka die we dronken en de aanhoudende wodka vergeten?

geur van oude sigaretten?

Ik heb geprobeerd het te wissen, maar nu blijft het altijd in mijn brein gegraveerd.

Geduldig een bericht in sepia-toon uitspreken: "Blijf sterk en wees gezond.

Ik zie je weer.»

En hoe ga je om met de dood?

Als je op me neerkijkt, oordeel je dan hoe mijn tijd wordt besteed?

Of verspil ik mijn adem die ik zou moeten bewaren voor het doen van gepaste verklaringen van?

liefde, vriendschap en vertrouwen?

Dit zijn de vragen die we nooit hebben besproken, omdat ik zo jong was en...

je was er nog.

«Je wilt niet weten waar ik ben geweest,

zoals mijn vader vóór mij en zijn vader vóór hem.»

Ik telde de kilometers,

je telde de dagen.

Is het niet vreemd dat de aantallen die we wilden, zich in tegenovergestelde richting bewogen?

We hebben torens van spanningen gebouwd.

We hebben onze eigen onvolkomenheden geaccepteerd.