St. Vincent Charity - Signals Midwest

You were easier to meet than to get to know.

An unwavering smile gave way

to something twisted, dark and foreign.

And when I would call, you were never home.

Maybe I could have prevented something

or had some influence.

But when you called me

from the hospital,

I recognized your voice

but I didn’t understand it at all.

Yeah, you said you were sorry

but you didn’t say what for.

And that you wished we could have been friends in real life, but that night

reality never hit harder.

Whitewashed eyes dimly reflecting a fluorescent glow.

You laid still while I was tearing up the floorboards.

There in the dimming lights and the peeling labels,

clusters of couches and coffee tables.

A weakened sun splits a stagnant sky

and the church doors open.

The bed they made you at St. Vincent

held a body’s warmth and a heart stretched distant,

out past the shoreways and into the hands

of the ones we love but leave alone.

I wish I could know what you’re thinking.

Wish I could know what you’re thinking.

Wish I could know what you’re thinking.

Your silence, it speaks volumes.

Wish I could know what you’re thinking

Wish I could know what you’re thinking

Wish I could know what you’re thinking

Your silence, it speaks volumes.

Je was gemakkelijker te ontmoeten dan te leren kennen.

Een onwankelbare glimlach maakte plaats

naar iets verwrongen, donkers en vreemds.

En als ik zou bellen, was je nooit thuis.

Misschien had ik iets kunnen voorkomen

of enige invloed had.

Maar toen je me belde

van het ziekenhuis,

Ik herkende je stem

maar ik begreep er helemaal niets van.

Ja, je zei dat het je speet

maar je zei niet waarvoor.

En dat je wenste dat we in het echte leven vrienden hadden kunnen zijn, maar die avond

de realiteit heeft nooit harder toegeslagen.

Witgekalkte ogen die vaag een fluorescerende gloed weerkaatsen.

Je lag stil terwijl ik de vloerplanken aan het verscheuren was.

Daar in de dimlichten en de loslatende labels,

clusters van banken en salontafels.

Een verzwakte zon splijt een stilstaande lucht

en de kerkdeuren gaan open.

Het bed dat ze voor je maakten in St. Vincent

hield de warmte van een lichaam vast en een hart ver weg gestrekt,

langs de kusten en in de handen

van degenen van wie we houden, maar laten we met rust.

Ik wou dat ik kon weten wat je denkt.

Ik wou dat ik kon weten wat je denkt.

Ik wou dat ik kon weten wat je denkt.

Jouw stilte, het spreekt boekdelen.

Ik wou dat ik kon weten wat je denkt

Ik wou dat ik kon weten wat je denkt

Ik wou dat ik kon weten wat je denkt

Jouw stilte, het spreekt boekdelen.