The Quiet Persuader - Signals Midwest

Pacing hotel room hallways.

Trying to call you but not getting through.

Driving congested highways, closing whatever space that I can.

Calming, a calming effect that is only achieved by arguing with those kind

enough to listen to you.

And then there’s me;

I’m the quiet persuader.

Willing things to just happen while everyone else is working, working for

something.

Oh, to accept the space between what we do and what we dream of!

Every compromise, every sacrifice just builds up the shame.

Is it so much to ask, to make a life out of this?

I should be choosing my words but I’m throwing my fists.

I should be building up a wall against a sedative complacency but nothing’s

gonna calm it down and no one’s getting through to me.

Just how much longer can we stay?

Just how much more can we take?

We should be making our marks but we’re cleaning the walls.

Gangen in hotelkamers.

Ik probeer je te bellen, maar krijg er niet door.

Over drukke snelwegen rijden, alle ruimte afsluiten die ik kan.

Kalmerend, een kalmerend effect dat alleen wordt bereikt door met zulke mensen in discussie te gaan

genoeg om naar je te luisteren.

En dan ben ik er;

Ik ben de stille overtuiger.

Willen dat dingen gewoon gebeuren terwijl alle anderen werken, werken voor

iets.

Oh, om de ruimte te accepteren tussen wat we doen en waar we van dromen!

Elk compromis, elk offer bouwt alleen maar de schaamte op.

Is het zo veel gevraagd, om hier je leven van te maken?

Ik zou mijn woorden moeten kiezen, maar ik gooi mijn vuisten.

Ik zou een muur moeten bouwen tegen een kalmerende zelfgenoegzaamheid, maar niets is

ik ga het kalmeren en niemand dringt tot me door.

Hoe lang kunnen we nog blijven?

Hoeveel meer kunnen we nog hebben?

We zouden onze stempel moeten drukken, maar we maken de muren schoon.