Стали Старше - Руставели, Санчес, Юлия Антонова

Вдруг мы стали старше, друг.

Но путь не окончен наш, что ждет нас дальше?

Стали старше, но до мудрости еще далеко.

Произведет жизнь не один такой виток.

Резко подбросит, может, кинет камнем вниз.

Поставит вперед либо сзади с ношей

плестись.

Ввысь смотри, прожигая глаза, заново строим как соты жизнь свою планами,

странно, да?

Не оступиться старается каждый.

Маленькими глотками не утоляют жажду.

Среди людей нет похожих глаз, нет одинаковых лиц, идентичных фраз.

Схожего мышления, с миллионами из нас.

Каждая живая единица это отдельный

рассказ.

Даже роман про некоторых из них засыпают цветами, посвящая сотни им книг.

Оставляя следы в истории после себя — это посланники для тебя и меня.

Теребя душу, не трать время зря.

Мудрость приходит с годами, живя внутри тебя.

Вдруг мы стали старше, друг.

Но путь не окончен наш, что ждет нас дальше?

Да, мои друзья, мы повзрослели и есть осадок.

Прибавили десяток,

но прибавил ли он нам?

Я с вами, все как и было, вы со мной.

Грустно когда за стеною, а она из фольги.

И ничего тут не поделать, молодость тает.

Время все меняет, притупляет боль.

Вот когда стану пылью, пока что на плаву.

Греют лучшие моменты из былого,

я этим живу.

Иногда люблю остаться в тишине.

В каждой новой войне с самим собою.

Без слов под тяжестью данных оков ночью по Садовому несколько кругов.

Насколько это сильно?

В руки, брат, перо — это ли и есть искусство или я не

здоров?

Переполнена эта чаша и пора разбиться.

Эти лица канут в Лету, свет их будет

долго литься.

Будут заряжать энергией, дарить добро.

Надо верить до конца, горизонты открывая

новые.

Вдруг мы стали старше, друг.

Но путь не окончен наш, что ждет нас дальше?

Мы стали старше, но все еще надеемся на лучшее.

Ведь мы из прошлого,

в котором не было будущего.

А настоящее меняло облик так часто, что многие просто не успевали за ним.

Кого-то поглотил слома эпохи дым, кого-то жестокий мир вынудил стать пустым.

А кто-то, разбежавшись, махнул со скалы оставшись в памяти нашей навсегда

молодым.

Были предатели, носители детских травм.

Боль, причиненная другим,

сквозит из их ран.

Мои братья, что пили водку и дули план сейчас читают Новый завет и Коран.

Мы стали старше, нас манит дух новых дорог, пыль городов и тихие волны у ног.

Я благодарен судьбе, что рядом те, кто мне дорог.

Спасибо, что вы есть,

дай вам счастья Бог!

Вдруг мы стали старше, друг.

Но путь не окончен наш, что ждет нас дальше?

Вдруг мы стали старше, друг.

Но путь не окончен наш, что ждет нас дальше?

Plots zijn we ouder, vriend.

Maar onze reis is nog niet voorbij, wat staat ons te wachten?

We zijn ouder geworden, maar we zijn nog ver verwijderd van wijsheid.

Meer dan één zo'n spoel zal leven produceren.

Gooi scherp, gooi misschien een steen naar beneden.

Voor of achter geplaatst met een last

pad.

Kijk omhoog, je ogen brandend, ons leven opnieuw opbouwend als honingraten met plannen,

raar, toch?

Iedereen probeert niet te struikelen.

Kleine slokjes lessen de dorst niet.

Onder mensen zijn er geen vergelijkbare ogen, geen identieke gezichten, identieke zinnen.

Hetzelfde denken, met miljoenen van ons.

Elke wooneenheid is een aparte

verhaal.

Zelfs een roman over sommigen van hen is bedekt met bloemen en honderden boeken aan hen opgedragen.

Sporen in de geschiedenis achterlatend zijn boodschappers voor jou en mij.

Je ziel plagen, verspil je tijd niet.

Wijsheid komt met de jaren, leeft in jou.

Plots zijn we ouder, vriend.

Maar onze reis is nog niet voorbij, wat staat ons te wachten?

Ja, mijn vrienden, we zijn volwassen geworden en er is sediment.

Een dozijn toegevoegd

maar heeft hij ons toegevoegd?

Ik ben bij jou, alles is zoals het was, jij bent bij mij.

Het is triest als je achter de muur zit, en het is gemaakt van folie.

En er is niets aan te doen, de jeugd smelt weg.

De tijd verandert alles, verzacht de pijn.

Dan word ik stof, want nu drijf ik.

Verwarm de beste momenten uit het verleden,

Ik leef er naar.

Soms hou ik ervan om in stilte te blijven.

In elke nieuwe oorlog met mezelf.

Zonder woorden, onder het gewicht van deze boeien, 's nachts verschillende cirkels langs Sadovoye.

Hoe sterk is het?

In de hand, broer, een pen - is dit kunst of niet?

gezond?

Deze beker is overvol en het is tijd om te breken.

Deze gezichten zullen in de vergetelheid raken, hun licht zal zijn

giet voor een lange tijd.

Ze zullen energie geven, goed geven.

We moeten tot het einde geloven, horizonten openen

nieuwe.

Plots zijn we ouder, vriend.

Maar onze reis is nog niet voorbij, wat staat ons te wachten?

We zijn ouder geworden, maar we hopen nog steeds op het beste.

We zijn tenslotte van vroeger,

waarin geen toekomst was.

En het heden veranderde zo vaak van uiterlijk dat velen het gewoon niet bij konden houden.

Iemand werd opgeslokt door de rook van die tijd, iemand werd door de wrede wereld gedwongen leeg te worden.

En iemand die wegrende, zwaaide van de klif en bleef voor altijd in onze herinnering

jong.

Er waren verraders, dragers van jeugdtrauma's.

Pijn veroorzaakt aan anderen

bloeden uit hun wonden.

Mijn broers die wodka dronken en het plan verpesten, lezen nu het Nieuwe Testament en de Koran.

We zijn ouder geworden, we worden aangetrokken door de geest van nieuwe wegen, het stof van steden en stille golven aan onze voeten.

Ik ben het lot dankbaar dat degenen die mij dierbaar zijn in de buurt zijn.

Bedankt om te zijn,

God zegene je!

Plots zijn we ouder, vriend.

Maar onze reis is nog niet voorbij, wat staat ons te wachten?

Plots zijn we ouder, vriend.

Maar onze reis is nog niet voorbij, wat staat ons te wachten?