Уходя уходи - Юлия Антонова

Как ветер унесёт хлопья отжившей листвы, так слёзы души застынут в объятьях

зимы.

Я подниму ворот, выдохну паром в холод и город поглотит меня, свой лютый утолив

голод.

Ошибки, что не исправить будут буравить память и не избавить от наледи эти

заводи.

Почти бесшумно в этот раз, почти без звука, нас развела по разным берегам

печаль и скука.

Мозаика душ не сложилась, родилась мука и вскоре чётные цветы нам принесла

разлука.

Солнце больше не слепит, видно устало светило, ведь нам было мало по половине

мира.

Мой город пуст тобой, а мной твоя квартира, мы думали нам по пути — оказалось

мимо.

Останемся в прошлом, со своим будущим каждый, так будет лучше, чем жить в этом

мире бумажном.

Без надежды и веры — любовь как трясина, уходя — уходи…

Уйдём по одному за горизонт этого будущего, в котором нам вместе никак…

Не найти друг друга в океане чувства бушующем, не увидеть правды в глазах…

Оставим в прошлом всё, что вдвоём так любили мы и то, что уберечь не могли…

За всё, что не так ты ради Бога прости меня,

Уходя — уходи.

Уходя — уходи.

Уходя — уходи

Уходя — уходи.

Уйдём по одному за горизонт этого будущего, в котором нам вместе никак…

Не найти друг друга в океане чувства бушующем, не увидеть правды в глазах…

Оставим в прошлом всё, что вдвоём так любили мы и то, что уберечь не могли…

За всё, что не так ты ради Бога прости меня,

Уходя — уходи.

Уходя — уходи.

Уходя — уходи.

Уходя — уходи.

Zoals de wind de vlokken van verouderd gebladerte wegblaast, zo zullen de tranen van de ziel in hun armen bevriezen

winters.

Ik zal de kraag optillen, de stoom uitademen in de kou en de stad zal me opslokken, zijn felle bevrediging

honger.

Fouten die niet kunnen worden gecorrigeerd, zullen de herinnering vervelen en zullen dit ijs niet kwijtraken

binnenwateren.

Bijna geruisloos dit keer, bijna geluidloos, scheidde ze ons langs verschillende oevers

verdriet en verveling.

Het mozaïek van zielen werkte niet, meel was geboren en bracht ons al snel zelfs bloemen

afscheid.

De zon verblindt niet meer, je ziet hem vermoeid schijnen, want we waren niet genoeg voor de helft

vrede.

Mijn stad is leeg van jou, en ik ben jouw appartement, we dachten dat we onderweg waren - het bleek

Verleden.

Laten we in het verleden blijven, elk met onze eigen toekomst, het is beter dan hierin te leven

papieren wereld.

Zonder hoop en geloof - liefde is als een moeras, vertrekken - vertrekken ...

Laten we één voor één vertrekken naar de horizon van deze toekomst, waarin we het niet samen kunnen doen...

Om elkaar niet te vinden in de razende oceaan van gevoelens, niet om de waarheid in de ogen te zien...

Laten we in het verleden alles achterlaten waar we allebei zoveel van hielden en dat we niet konden redden...

Voor alles wat verkeerd is, in godsnaam, vergeef me,

Weggaan.

Weggaan.

vertrekken

Weggaan.

Laten we één voor één vertrekken naar de horizon van deze toekomst, waarin we het niet samen kunnen doen...

Om elkaar niet te vinden in de razende oceaan van gevoelens, niet om de waarheid in de ogen te zien...

Laten we in het verleden alles achterlaten waar we allebei zoveel van hielden en dat we niet konden redden...

Voor alles wat verkeerd is, in godsnaam, vergeef me,

Weggaan.

Weggaan.

Weggaan.

Weggaan.