Les rêveries du promeneur solitaire - Robert Charlebois

Je n’ai pas suivi les chemins qui mènent à Rome

J’ai plus appris des arbres que des hommes

Si je n’avais pas pris mes jambes à mon cou

On m’aurait bientôt mis la corde au cou

Prenez-moi pour un fou, je m’en fous

Rien ne peut déranger les rêveries du promeneur solitaire

Me voici donc seul sur la terre

Comme sur une planète étrangère

Je n’ai plus d’amis, plus de frères

Pour me tendre la main

J’ai pensé partir sur les mers

À quoi bon puisque ma misère

Je la porte dans mes artères

Je suis seul comme un chien

Dans ces forêts où je me terre

Sur ces chemins lointains où j’erre

Je converse avec les fougères

Qui me sont plus fidèles

Que toutes ces femmes éphémères

Qui m’ont promis leur vie entière

Et m’ont quitté sans trop s’en faire

Quand j’avais besoin d’elles

Après tout tant pis si personne ne m’aime

Au moins je suis en paix avec moi-même

Et j’ai accepté d’en payer le prix

Je me suis enfuis si loin de Paris

Que vos moqueries et vos railleries

Ne viennent plus déranger

Les rêveries du promeneur solitaire

Me voici donc seul sur la terre

Comme sur une planète étrangère

Je n’ai plus d’amis, plus de frères

Pour me tendre la main

J’ai rêvé d’un système planétaire

D’une société égalitaire

Pour tous les humains de la terre

Mais j’ai rêvé pour rien

Pourtant quand je regarde en arrière

Vers les sommets de ma carrière

Vous tous qui me jetez la pierre

Vous me portiez aux nues

La gloire est chose passagère

Le monde est toujours à refaire

Et moi j’ai mordu la poussière

Je suis un homme tout nu

Quant sonnera mon heure dernière

Quand vous me mettrez six pieds sous terre

Quand je n’aurais plus qu'à me taire

Moi qui parlait trop haut

Remettez a Monsieur Voltaire

Ce dernier mot d’un pamphlétaire

Au revoir ailleurs que sur terre

Signé Jean-Jacques Rousseau

Ik volgde niet de paden die naar Rome leiden

Ik heb meer van bomen geleerd dan van mensen

Als ik niet op de hielen had gezeten

Straks zouden ze de strop om mijn nek hebben gelegd

Hou me voor de gek, het kan me niet schelen

Niets kan de mijmeringen van de eenzame wandelaar verstoren

Dus hier ben ik alleen op aarde

Zoals op een buitenaardse planeet

Ik heb geen vrienden meer, geen broers meer

Om mij te bereiken

Ik dacht eraan om naar de zee te gaan

Wat heeft het voor zin sinds mijn ellende

Ik draag het in mijn aderen

Ik ben alleen als een hond

In deze bossen waar ik me verstop

Op deze verre paden waar ik dwaal

Ik praat met de varens

Die mij trouwer zijn

Dat al deze kortstondige vrouwen

Die me hun hele leven beloofden

En liet me achter zonder me al te veel zorgen te maken

Toen ik ze nodig had

Het is tenslotte jammer als niemand van me houdt

Ik heb tenminste vrede met mezelf

En ik stemde ermee in om de prijs te betalen

Ik ben zo ver van Parijs weggelopen

Moge uw spot en uw beschimpingen

Doe geen moeite meer

De mijmeringen van de eenzame wandelaar

Dus hier ben ik alleen op aarde

Zoals op een buitenaardse planeet

Ik heb geen vrienden meer, geen broers meer

Om mij te bereiken

Ik droomde van een planetenstelsel

Van een egalitaire samenleving

Voor alle mensen op aarde

Maar ik droomde voor niets

Maar als ik terugkijk

Naar de hoogten van mijn carrière

Jullie allemaal die stenen naar me gooien

Je tilde me op

Glorie is een voorbijgaand iets

De wereld moet altijd opnieuw worden gedaan

En ik beet in het stof

Ik ben een naakte man

Wanneer zal mijn laatste uur slaan

Als je me zes voet onder de grond zet

Terwijl ik alleen maar mijn mond hoefde te houden

Ik die te hard sprak

Keer terug naar meneer Voltaire

Dat laatste woord van een pamfletschrijver

Afscheid ergens anders dan op aarde

Gesigneerd Jean-Jacques Rousseau