The Ice-Breaker Baikal - Richard Dawson

My name is Sylvester Herbert, I live on Bird’s Nest Road

To my darling Rebecca, the end of spring I was betrothed

We grew up together on Flodden Street, though as children we were sworn enemies

I work at Armstrong & Mitchell’s, I am a welder there

And in between our toiling, in every moment spare

We’re trying for a baby of our own

The house isn’t much to look at yet, though we’ll get there soon enough

Every time there’s a heavy storm, the rain comes bruising through the roof

Splashing in my chamber pot, it sounds like a distant hammer

We’ve carpet with purple flowers in almost every room

As bald as my own father’s head, still better than bare floorboards

When there comes a little one, we’ll buy some nice rugs

I gently pat with a teaspoon, the crown of a soft boiled egg

And flick upon flick I peel away the crackled shell

I take my coffee strong and black in a cup the size of coal scuttle

A handful of green beans, gooseberries and tomatoes

The pickled trotters from a pig and a brick of bread all wrapped up in

Two little parcels of brown paper tied with bright red string

This morning as I walked down to work, I am in a world of my own

I bump into a lamp-post, and fall arse over tit

The only one who sees it is a three-legged cat sunbathing on a hot flagstone

I tickle him on the belly and swear him not to tell

He meows «Stop this silliness, Syl» and shooing me away

The sunlight dancing in his eyes reminds me of confetti

For the last three years and a little bit more, at a cost of five young men

We’ve been building a very special ship, before not seen the likes of which

The Ice-Breaker Baikal, five thousand tonnes of sweat and blood

And now she’s being dismantled, a giant jigsaw puzzle

Heading to St. Petersburg, then on to Listvenichnaya

Where she’ll be reassembled by the banks of the lake which bears her name

But things are never quiet, there’s always much to be done

And the workshop on a day like this, is hotter than the fucking sun

I spend the morning dreaming of a pint with an everlasting creamy head

And beads of evaporation slowly trickling down the glass

I let it sit there for a while, I’ve got to make this moment last

And when the daydream flows across my lips this endless thirst shall pass

The sky is baring its knuckles, my eyes are aching sore

You’re best to keep them squinted tight, and let the flowers of frost there grow

Impossible to tell, where the heavens end and the world begins

The wind is an ancient bell, fair ringing in our ears

Stinging our cheekbones and trying everything thing it knows

To find a way to sneak inside the folds of our coats

The bough smashing through the ice sounds like a mountain breathing

Heaving up and crashing down, across the frozen field we plough

Leaving in our wake, a thread of shimmering darkness

Churning up bright slabs, the size of great dinner plates

The size of our front door, tossed about with easy grace

A monolithic fountain pen descending down a page

We come upon an island, a wondrous sight to see

That out here in the middle of nowhere, such a splendid thing could be

And though the locals wear their face tight, in a mask of weather and time

They welcome us into the world with a stew of boiled goat

And a jig played on a horse head fiddle, commencing a great downpour

Of whisky made from fermented milk which goes in our stomachs like hot coals

Walking naked in the dark, to the lake within the lake

Singing a song of snow, crunching in between my toes

Arriving at the shore we find there floating a raft of human bones

Lashed soundly together, with kudzu vines dyed by starlight

And pushing off I drape my hand, like a curtain through the water

To find the outstretched fingertips of my unborn daughter

Mijn naam is Sylvester Herbert, ik woon op Bird's Nest Road

Aan mijn lieve Rebecca, het einde van de lente was ik verloofd

We groeiden samen op in Flodden Street, hoewel we als kinderen gezworen vijanden waren

Ik werk bij Armstrong & Mitchell's, ik ben daar lasser

En tussen ons zwoegen, in elk moment vrij

We proberen zelf een baby te krijgen

Het huis is nog niet veel om naar te kijken, maar we zullen er snel genoeg zijn

Elke keer als er een zware storm is, komt de regen door het dak heen

Spatten in mijn kamerpot, het klinkt als een verre hamer

We hebben tapijt met paarse bloemen in bijna elke kamer

Zo kaal als het hoofd van mijn eigen vader, nog steeds beter dan kale vloerplanken

Als er een kleintje komt, kopen we een paar mooie vloerkleden

Ik dep zachtjes met een theelepel, de kroon van een zachtgekookt ei

En flick na flick pel ik de gecraqueleerde schelp weg

Ik neem mijn koffie sterk en zwart in een kopje ter grootte van een kolenbak

Een handje sperziebonen, kruisbessen en tomaten

De gepekelde dravers van een varken en een stuk brood, allemaal verpakt in

Twee kleine pakjes bruin papier, vastgebonden met felrood touwtje

Toen ik vanmorgen naar mijn werk liep, bevind ik me in een eigen wereld

Ik bots tegen een lantaarnpaal en val met mijn kont over mijn tiet

De enige die het ziet is een driepotige kat die ligt te zonnebaden op een hete plavuizen

Ik kietel hem op zijn buik en zweer hem het niet te vertellen

Hij miauwt «Stop deze dwaasheid, Syl» en jaagt me weg

Het zonlicht dat danst in zijn ogen doet me denken aan confetti

De afgelopen drie jaar en nog een beetje meer, voor een prijs van vijf jonge mannen

We hebben een heel bijzonder schip gebouwd, waarvan we nog nooit zoiets hebben gezien

De ijsbreker Baikal, vijfduizend ton zweet en bloed

En nu wordt ze gedemonteerd, een gigantische puzzel

Op weg naar St. Petersburg en vervolgens naar Listvenichnaya

Waar ze weer in elkaar zal worden gezet aan de oevers van het meer dat haar naam draagt

Maar het is nooit stil, er is altijd veel te doen

En de workshop op een dag als deze is heter dan de verdomde zon

Ik breng de ochtend door met dromen van een pint met een eeuwige romige schuimkraag

En parels van verdamping druppelen langzaam langs het glas

Ik laat het daar een tijdje zitten, ik moet dit moment laten duren

En wanneer de dagdroom over mijn lippen stroomt, zal deze eindeloze dorst voorbij gaan

De lucht ontbloot zijn knokkels, mijn ogen doen pijn

Je kunt ze het beste dichtknijpen en de rijpe bloemen daar laten groeien

Onmogelijk te zeggen waar de hemel eindigt en de wereld begint

De wind is een oude bel, die goed in onze oren rinkelt

Onze jukbeenderen prikken en alles proberen wat het weet

Om een ​​manier te vinden om in de plooien van onze jassen te sluipen

De tak die door het ijs breekt, klinkt als een bergademhaling

Deinend en neerstortend, over het bevroren veld ploegen we

Een draad van glinsterende duisternis achterlatend in ons kielzog

Het karnen van heldere platen, zo groot als grote dinerborden

De grootte van onze voordeur, heen en weer geslingerd met gemakkelijke gratie

Een monolithische vulpen die van een pagina afdaalt

We komen op een eiland, een wonderbaarlijk gezicht om te zien

Dat hier in het midden van nergens zoiets prachtigs zou kunnen zijn

En hoewel de lokale bevolking hun gezicht strak draagt, in een masker van weer en tijd

Ze verwelkomen ons in de wereld met een stoofpotje van gekookte geit

En een mal gespeeld op een paardenhoofdviool, het begin van een grote stortbui

Van whisky gemaakt van gefermenteerde melk die als hete kolen in onze maag gaat

Naakt lopen in het donker, naar het meer in het meer

Ik zing een lied over sneeuw, knarsend tussen mijn tenen

Aangekomen bij de kust zien we daar een vlot van menselijke botten drijven

Stevig met elkaar verbonden, met kudzu-ranken geverfd door sterrenlicht

En terwijl ik afduw, drapeer ik mijn hand, als een gordijn door het water

Om de uitgestrekte vingertoppen van mijn ongeboren dochter te vinden