Masseuse - Richard Dawson

Fortune wags its tongue

Along the walkways of the bathhouse

They say the monk returned from Iceland

Unearthly boon in stow

He who possesses the Pin of Quib

Is granted eternal beauty

I am tired of men

Of kneading the knots from their bulbous backs and necks

And rinsing their filmy water

From this mew of tiles

When I heard tell of the Pin of Quib

Straight away I knew I had to hold it at all costs

A storm like a drum

Encompasses the priory

As I go on mouse-toes

Into the blind man’s chamber

And leaning over his bed

I push the blade between his ribs

But then in a flash he’s got my wrists

And he’s pinned me to the floor

I wake up gagged and bound

To a windless ochre forest

The monk’s wan face inches from my own

His breath smells like pears

He asked me then

«would you like to see the Pin?»

Retching on his filth

I nod «more than anything»

From inside his coat

He fishes a brooch

A plain pea of stone

No bigger than a thumbnail

And I can hardly believe

How very ordinary it seems

Then it dawns on me

It was all mere folly

«Yes, now you see

The Pin’s a pebble only

That which you so thirstily

Coveted over my dead body

Now it is yours to keep

You are its custodian

But first I must have your eyes

Then the circle will be whole"

I once

Could see

But now

I am blind

And all sense

Of the world is lost

Lost, lost

I once

Could see

But now

I am blind

And all sense

Of the world is lost

Lost, lost

Het fortuin kwispelt met zijn tong

Langs de loopbruggen van het badhuis

Ze zeggen dat de monnik terugkwam uit IJsland

Onaardse zegen in opbergen

Hij die de Pin van Quib . bezit

Wordt eeuwige schoonheid verleend

Ik ben mannen beu

Van het kneden van de knopen van hun bolle ruggen en nek

En hun filmachtige water afspoelen

Van deze stapel tegels

Toen ik hoorde vertellen over de Pin van Quib

Ik wist meteen dat ik het koste wat kost moest vasthouden

Een storm als een trom

Omvat de priorij

Terwijl ik op muis-tenen ga

In de kamer van de blinde

En leunend over zijn bed

Ik duw het mes tussen zijn ribben

Maar dan heeft hij in een oogwenk mijn polsen

En hij heeft me aan de vloer vastgespeld

Ik word wakker met de mond gesnoerd en vastgebonden

Naar een windstil okerbos

Het bleek gezicht van de monnik op centimeters van het mijne

Zijn adem ruikt naar peren

Hij vroeg me toen

"wil je de pin zien?"

Kokhalzend op zijn vuiligheid

Ik knik «meer dan wat dan ook»

Van binnenuit zijn jas

Hij vist een broche

Een gewone erwt

Niet groter dan een miniatuur

En ik kan het bijna niet geloven

Hoe heel gewoon lijkt het

Dan dringt het tot me door

Het was allemaal dwaasheid

"Ja, nu zie je"

De pin is alleen een kiezelsteen

Dat wat je zo dorstig hebt

Begeerd over mijn lijk

Nu is het aan jou om te houden

Jij bent de bewaarder ervan

Maar eerst moet ik je ogen hebben

Dan is de cirkel heel'

Ik heb ooit

Kon zien

Maar nu

Ik ben blind

En alle zin

Van de wereld is verloren

Verloren, verloren

Ik heb ooit

Kon zien

Maar nu

Ik ben blind

En alle zin

Van de wereld is verloren

Verloren, verloren