Hob - Richard Dawson

We ascended the foaming stair

To the mouth of the Hobthrush’s cave

Decanted the hot wine from a nanny’s throat

And placed loaves on the greasy stones

Our baby’s lips are blue

Our baby’s eyes grow dim

Take it off!

Take it off!

Take it off — the whooping cough

And we’d be your eternal debtors

As the doorway drew near our eldest appeared

With a bundle in her arms

It was clutching her tresses and nuzzling her breast

And the colour was returned

I used to hold him in the palm of one hand

Now he’s grown as tall as I am

With the face of his mother veiled in downy gold

On the broad shoulders of a man

He is strong with the second sight

In these parts held in some renown

Using words not his own he veraciously foretold

Of a drought when the stream was bulging

When the pictures become too real

He buries his nose in the bush of my beard

And gently pinches my earlobe between thumb and forefinger

Until the present is restored

At the murmur of dawn there’s a knock at the door

And a small man standing by

He is wearing a dogshide and flies for a crown

One good eye a sparkling well in his brow

I’d already acquainted myself of that voice

Before he’d even spoke:

«I have come to collect what is rightfully owed

Rouse the boy from slept

Get him bathed and dressed

It is time he kept your end of the bargain»

The bargain

We beklommen de schuimende trap

Naar de monding van de grot van de Hobthrush

Decanteerde de hete wijn uit de keel van een oppas

En plaatste broden op de vette stenen

De lippen van onze baby zijn blauw

De ogen van onze baby worden dof

Doe het uit!

Doe het uit!

Doe het uit - de kinkhoest

En wij zouden uw eeuwige debiteuren zijn

Toen de deuropening dichterbij kwam, verscheen onze oudste

Met een bundel in haar armen

Het greep haar lokken en streelde haar borst

En de kleur was terug

Ik hield hem altijd in de palm van één hand

Nu is hij net zo groot geworden als ik ben

Met het gezicht van zijn moeder gesluierd in donzig goud

Op de brede schouders van een man

Hij is sterk met het tweede gezicht

In deze delen die enige bekendheid genieten

Hij gebruikte woorden die niet van hemzelf waren, heeft hij oprecht voorspeld

Van een droogte toen de stroom uitpuilt

Wanneer de foto's te echt worden

Hij begraaft zijn neus in de struik van mijn baard

En knijpt zachtjes in mijn oorlel tussen duim en wijsvinger

Tot het heden is hersteld

Bij het aanbreken van de dag wordt er op de deur geklopt

En een kleine man die erbij staat

Hij draagt ​​een hondenhuid en vliegt voor een kroon

Een goed oog een sprankelende put in zijn voorhoofd

Ik kende die stem al

Voordat hij zelfs maar had gesproken:

«Ik ben gekomen om te innen wat rechtmatig verschuldigd is»

Wek de jongen uit zijn slaap

Laat hem baden en aankleden

Het wordt tijd dat hij zich aan uw afspraak houdt»

het koopje