Beggar - Richard Dawson

She’s fast asleep at Woden’s feet

Whilst alms I seek from thronging fairfolk

As a whelp fast to the teat

She smote me then

We’ve ever since been shadows

Two beasts of one old soul

If you rely on the kindness of strangers

It helps to have a hound for a handmaid

Not only for the superior nose

Or companionship

Often people stop to talk with me

Having never seen before such a very beautiful snow-coloured collie

Working the fell — a most powerful eye

Part of the grass, fast as a lightning

Before the children were grown

They’d ride her like a pony

Through the nodding banners yesterday

She went in chase of a ship’s rat

At my wit’s end I finally located her

Under a whining bush, my poor old lady, seized by a fit

When the raiders came in their flaming carriages

She went running to her family

While I listened on, cowering behind a pile of logs

There’s no denying it

I sold my shoes so I could buy a chicken

A penance and a treat on her final day

Now she is gone I carry her down to the sea

And scream to the sinking stars

«Can you ever forgive me?»

Ze ligt diep te slapen aan Wodens voeten

Terwijl ik aalmoezen zoek van de verdringende eerlijke mensen

Als een drenkeling snel aan de speen

Ze sloeg me toen

Sindsdien zijn we schaduwen

Twee beesten van één oude ziel

Als u vertrouwt op de vriendelijkheid van vreemden

Het helpt om een ​​hond als dienstmaagd te hebben

Niet alleen voor de superieure neus

Of gezelschap

Vaak stoppen mensen om met me te praten

Nog nooit zo'n zeer mooie sneeuwkleurige collie gezien

De val werken — een krachtig oog

Een deel van het gras, razendsnel

Voordat de kinderen groot waren

Ze zouden haar berijden als een pony

Door de knikkende banners gisteren

Ze ging op jacht naar een scheepsrat

Ten einde raad heb ik haar eindelijk gevonden

Onder een zeurende struik, mijn arme oude dame, gegrepen door een aanval

Toen de overvallers in hun vlammende rijtuigen kwamen

Ze rende naar haar familie

Terwijl ik luisterde, ineengedoken achter een stapel houtblokken

Het valt niet te ontkennen

Ik heb mijn schoenen verkocht zodat ik een kip kon kopen

Een boetedoening en een traktatie op haar laatste dag

Nu ze weg is, draag ik haar naar de zee

En schreeuw naar de vallende sterren

"Kun je me ooit vergeven?"