Uccideremo il chiar di luna - Riccardo Fogli

Gli innamorati non sono ancora scomparsi,

gli innamorati e i loro vecchi discorsi:

in equilibrio sulle illusioni,

sulle banalit?,

ma cadranno come aquiloni,

questa?

la novit?.

Se il cielo sembra stoffa con tanti lustrini,

coi loro sogni appannano i finestrini

pieni soltanto del solito amore:

un soffio baster?,

vanno a pezzi, senza rumore

questa?

la novit?.

Uccideremo il chiar di luna, poeti dell’asfalto

ci ha sempre ingannato, noi lo impiccheremo sull’albero pi?

alto.

Sempre ubriachi, bevono quarti di luna

gli innamorati passano dentro la cruna,

bucano il mare lanciando sassi

l?

nell’oscurit?

Liefhebbers zijn nog niet verdwenen,

geliefden en hun oude praat:

evenwichtig op illusies,

op trivia,

maar ze zullen vallen als vliegers,

deze?

de nieuwigheid.

Als de lucht eruitziet als stof met zoveel pailletten,

met hun dromen beslaan ze de ramen

alleen gevuld met de gebruikelijke liefde:

een adem voldoende?,

ze vallen uit elkaar, geruisloos

deze?

de nieuwigheid.

We zullen het maanlicht doden, asfaltdichters

heeft ons altijd bedrogen, zullen we hem aan de boom pi hangen?

hoog.

Altijd dronken, ze drinken kwartjes van de maan

minnaars gaan door het oog,

ze doorboren de zee door met stenen te gooien

L?

in de duisternis