22 dicembre - Riccardo Fogli

Una sera di dicembre nel centro di Milano

Quanti uomini in rosso e bambini davanti alle vetrine

Tra uno sguardo profondo e il respiro che diventa fumo lui si innamorò;

Lei se ne accorse dagli occhi e azzardò un sorriso

Scivolarono sempre più stretti nel mare delle strade piene

Col Natale che arriva di corsa è un gioco del destino

Incontrarsi qui

Non mi è successo mai

Di sentirmi così:

Lui le labbra alle sue labbra avvicinò

Si spensero le vie

E in un istante appena

La strada si vuotò

Amore, amore, amore devi pensare a te

Lui le disse cercando i suoi occhi, devi pensare a te

E nel lento passare di un tram le parlò di coraggio

Poi le prese le mani un po' fredde, le scaldò tra le sue

Camminare, parlare, dimenticare il tempo

Nei cappotti abbracciati volare nel sole di isole lontane;

Si voltò con lo sguardo smarrito

Disse: non lo so

Se sia giusto o no;

Porto insieme a me troppi anni non miei

Con un uomo che non ride o piange mai

Che ne sarà di lui

Lui senza di me

Che ne sarà di noi

Amore, amore, amore devi pensare a te

Lui le disse afferrandole un braccio, devi pensare a te

E nel caldo vociare di un bar lei parlò di contatto

Di qualcosa di forte che sento e che mi fa paura

Amore, amore, amore ferma questo attimo

Tienilo con te e non scordarlo

Ventidue dicembre nel centro di Milano

Che Milano è già tutta in casa, aspetta Natale e un po' di sole

Lei salì sopra un taxi

Io la vedo ancora

Mentre se ne va

Een decemberavond in het centrum van Milaan

Hoeveel mannen in het rood en kinderen voor de etalages

Tussen een diepe blik en de adem die rook wordt, werd hij verliefd;

Ze zag het vanuit haar ogen en waagde een glimlach

Ze gleed steeds strakker in de zee van volle straten

Met Kerstmis die snel komt, is het een spel van het lot

Ontmoet hier

Het is mij nooit overkomen

Om je zo te voelen:

Hij lippen naar haar lippen kwamen dichterbij

De straten gingen uit

En in een oogwenk

De straat is leeggelopen

Liefde, liefde, liefde, je moet aan je denken

Hij zei op zoek naar haar ogen, je moet aan je denken

En in de langzame passage van een tram sprak hij haar moed toe

Toen pakte hij haar enigszins koude handen, verwarmde ze in zijn...

Lopen, praten, de tijd vergeten

In omarmde jassen vliegen in de zon van verre eilanden;

Hij wendde zich af met een verbijsterde blik

Hij zei: ik weet het niet

Of dat nu klopt of niet;

Ik draag te veel jaren bij me die niet van mij zijn

Met een man die nooit lacht of huilt

Wat zal er van hem worden?

Hij zonder mij

Wat zal er van ons komen

Liefde, liefde, liefde, je moet aan je denken

Hij zei haar bij de arm grijpend, je moet aan je denken

En in het warme geklets van een bar sprak ze van contact

Van iets sterks dat ik voel en dat me bang maakt

Liefde, liefde, liefde stop dit moment

Houd het bij je en vergeet het niet

Tweeëntwintig december in het centrum van Milaan

Dat Milaan al thuis is, wachten op kerst en een beetje zon

Ze stapte in een taxi

ik zie het nog steeds

zoals hij gaat