Domenica - Remmy, Soulcè

Con i gomiti incollati ai braccioli dei divani

Sui quali esistevamo annoiati

Pensa a quei giorni sprecati

A lasciarci scrosciare il tempo addosso come i temporali

È da un minuto che disegno nel fumo

Ciò che avremmo dovuto e che avremmo potuto

Il mio telefono è sia freddo che muto

E sono quasi contento che non chiami nessuno

Non torni più dalle parti mie

Io steso su quel letto di bugie

Sul quale ci amiamo e ci odiamo

E facciamo l’amore o scopiamo, dipende dai giorni

Con i vestiti ancora addosso ed il fiato ancora corto

Così non posso urlarti tutto ciò che ti nascondo

I miei occhi fessure, frecce dalle fenditure

Ma andrà tutto a posto stando fermi, come le fratture

Non faccio niente perché niente siamo

Incastrato, invischiato, come resina sui corpi

Guardando i miei trascorsi

Sai che la vita mia non lesina sui colpi

Nessuno mai si merita 'sti giorni

Che è domenica anche in settimana

E nevica che Dio ce l’ha mandata

Ci divide questa strada ghiacciata

È il velo di gelo sopra cui scivolo che ci separa

Li ho scritti sui fogli

Tutti i racconti tristi che ti leggo negli occhi

Non suona più la musica se quando mi tocchi

È come una puntina che si incastra nei solchi

Il mio telefono è sia freddo che muto

Mentre ti scrivo queste lettere

Giuro, non sarò mai tutto ciò che hai sempre voluto

Solo l’uomo migliore che posso essere

Caffè e paranoia, gli occhi una feritoia

Domenica che noia, voglio andarmene

Siamo lenti nei riflessi e siamo l’ombra di noi stessi che

A furia di essere stanchi siamo diventati domenica

Caffè e paranoia, gli occhi una feritoia

Domenica che noia, voglio andarmene

Siamo lenti nei riflessi e siamo l’ombra di noi stessi che

A furia di essere stanchi siamo diventati domenica

Mi faccio spazio in questa danza della morte calma

È notte già da un po' e questa stanza calda parla

Racconta storie di uomini a stento a galla

In mezzo a urla che i condòmini chiamano l’ambulanza, pure

E so che lontano dagli occhi e lontano dal cuore

Spacco le suole, tu

Versami un altro liquore e leggi il mio scritto

Ci tocca scappare nel nulla per rigare dritto

Io non so restare zitto, vivo sconfitto

Se il giorno passa e ti perdo in un nuovo conflitto

Ho messo la musica forte, così c'è casino e non penso

Ho il naso tappato che forse c'è pure odore di incenso

Ma non sento più un cazzo

Parlo alla cazzo, scrivo anche peggio

Tu hai l’anima fuori dagli occhi, vieni che te la saccheggio

Sento cori sgolati come finti pudici

Soli e annoiati come figli unici

Matti e nell’ansia siamo film di Woody

Corpi illuminati da duecento lumi

Quando parli sento solo l’eco

Ma è così profonda che ti giuro non vedo

Sei così lontana ma ti giuro non cedo

Tesso questa trama fino a quando non crepo

Mi urli di continuo di calmarmi o spari

Di non essere cattivo come Caligari

Non sono uno di quelli che ti fa regali

Morti in questo nulla siamo matti uguali

Il mio telefono è sia freddo che muto

Mentre ti scrivo queste lettere

Non sarò mai quello che hai sempre voluto

Solo l’uomo migliore che posso essere

Caffè e paranoia, gli occhi una feritoia

Domenica che noia, voglio andarmene

Siamo lenti nei riflessi e siamo l’ombra di noi stessi che

A furia di essere stanchi siamo diventati domenica

Caffè e paranoia, gli occhi una feritoia

Domenica che noia, voglio andarmene

Siamo lenti nei riflessi e siamo l’ombra di noi stessi che

A furia di essere stanchi siamo diventati domenica

Met ellebogen vastgelijmd aan de armleuningen van banken

Waarop we ons verveelden

Denk aan die verspilde dagen

Om ons de tijd te laten neerregenen als onweersbuien

Ik heb een minuut lang rook opgezogen

Wat we zouden moeten hebben en wat we zouden kunnen hebben

Mijn telefoon is zowel koud als stil

En ik ben bijna blij dat je niemand belt

Je komt niet meer terug naar mijn zijde

Ik lag op dat bed van leugens

Waarop we elkaar liefhebben en haten

En we bedrijven de liefde of we neuken, het hangt van de dag af

Met de kleren nog aan en nog steeds kortademig

Dus ik kan niet alles schreeuwen wat ik voor je verberg

Mijn ogen spleten, pijlen uit de spleten

Maar alles komt goed als je stil blijft, zoals breuken

Ik doe niets omdat we niets zijn

Vast, verstrikt, als hars op de lichamen

Kijkend naar mijn verleden

Je weet dat mijn leven niet beknibbelt op slagen

Niemand verdient het tegenwoordig

Dat is zelfs doordeweeks zondag

En het sneeuwt omdat God het naar ons heeft gestuurd

Deze ijzige weg verdeelt ons

Het is de sluier van rijp waarop ik schuif die ons scheidt

Ik schreef ze op de lakens

Alle trieste verhalen die ik in je ogen las

De muziek wordt niet meer afgespeeld als je me aanraakt

Het is als een naald die vast komt te zitten in de groeven

Mijn telefoon is zowel koud als stil

Terwijl ik je deze brieven schrijf

Ik zweer het, ik zal nooit alles zijn wat je altijd al wilde

Gewoon de beste man die ik kan zijn

Koffie en paranoia, de ogen een maas in de wet

Zondag saai, ik wil weg

We zijn traag in onze reflecties en we zijn de schaduw van onszelf

Door moe te zijn, zijn we zondag geworden

Koffie en paranoia, de ogen een maas in de wet

Zondag saai, ik wil weg

We zijn traag in onze reflecties en we zijn de schaduw van onszelf

Door moe te zijn, zijn we zondag geworden

Ik baan me een weg in deze dans van kalme dood

Het is al een tijdje nacht en deze warme kamer praat

Het vertelt verhalen van mannen die nauwelijks drijven

Temidden van geschreeuw dat de flatgebouwen ook de ambulance bellen

En dat weet ik uit het oog en uit het hart

Ik breek de zolen, jij

Schenk me nog een likeur in en lees mijn schrijven

We moeten in het niets vluchten om rechtdoor te gaan

Ik kan niet zwijgen, ik leef verslagen

Als de dag voorbijgaat en ik je verlies in een nieuw conflict

Ik zet de muziek hard, dus er is een zooitje en ik denk niet na

Mijn neus is verstopt en misschien is er zelfs een geur van wierook

Maar ik hoor geen stront meer

Ik praat poep, ik schrijf nog erger

Je hebt je ziel uit je ogen, kom en ik ontsla het voor je

Ik hoor koren schor als nepbescheidenheid

Eenzaam en verveeld als enige kinderen

Gek en angstig zijn films van Woody

Lichamen verlicht door tweehonderd lichten

Als je spreekt, hoor ik alleen de echo

Maar het is zo diep dat ik zweer dat ik niet kan zien

Je bent zo ver weg, maar ik zweer dat ik niet zal toegeven

Ik weef dit web totdat ik barst

Je schreeuwt voortdurend tegen me om te kalmeren of je schiet

Niet gemeen zijn zoals Caligari

Ik ben niet een van degenen die je geschenken geven

Dood in dit niets zijn we even gek

Mijn telefoon is zowel koud als stil

Terwijl ik je deze brieven schrijf

Ik zal nooit zijn wat je altijd al wilde

Gewoon de beste man die ik kan zijn

Koffie en paranoia, de ogen een maas in de wet

Zondag saai, ik wil weg

We zijn traag in onze reflecties en we zijn de schaduw van onszelf

Door moe te zijn, zijn we zondag geworden

Koffie en paranoia, de ogen een maas in de wet

Zondag saai, ik wil weg

We zijn traag in onze reflecties en we zijn de schaduw van onszelf

Door moe te zijn, zijn we zondag geworden