Silenzio - Remmy, Martina Platone

Ti prego salvami, tu che ne conosci il modo puoi

Spegnere questo fuoco o almeno farlo durare poco

Imploro il taglio quando implodo

Sanno quello che provo, intanto alimentano il rogo

Ricordo i miei polsi stanchi, le mie mani, i tagli e i calli

La mia linea della vita è nei tuoi palmi

Scegli cosa vuoi farne, amore

Puoi stringere finché le notti saranno calde

Le nocche saranno bianche

L’aria che respiro è veleno che assimilo

Come presente la tua assenza e non per ossimoro

Fumo un’altra Marlboro, lo sguardo fisso all’angolo

Le tue labbra sono questo filtro che strangolo

I tuoi occhi parlavano fin troppo

Forse per questo che ogni tuo silenzio mi spaventava il doppio

Le vie per dirsi addio sono infinite

Ma hai smesso di guardarmi, le tue iride non sono più le mie

Io che non sapevo quante spine avessi addosso

Ora è tardi ormai, forse anche troppo

E cogli cocci come fossero briciole

Per te tesi io quel filo rosso

Streghe e Minotauri sanno dove sono

Per quanto ancora riuscirò a farmi strada se vado solo?

Mi dicevo: «Basta sapersi guardare dentro»

Ma se prima eri il mio canto in questa stanza

Ora non resta che far silenzio

Fuori piove e pure dentro, è burrasca

L’acqua sembra farmi silenzio e chi parla?

Forse la notte, consigli da non seguirli

Che sento fin troppo spesso «Vai a riprenderla»

Dentro al mio orecchio

Alla pioggia mi confesso e mi specchio dove si posa

Cammino in queste strade e neanche mi sfiora

Solo tu nelle storie che poi tratteggio

L’inchiostro che verso rimpolpa il sangue che ho perso

Insegnami come si muore, a fermare un cuore per il freddo

Tanto brucerò all’inferno

Questa fiamma mi lambisce il petto

Brucio per sentire il dolore che svanisce lento

Tra i vicoli del cervello ho ansie e pressione alta

Ai ventricolo in sala d’aspetto

Vivo il resto del tempo immerso nel buio

Fisso il cielo, Sirio torna a luglio, in questo ci spero

Io che non sapevo quante spine avessi addosso

Ora è tardi ormai, forse anche troppo

Se prima eri il mio canto in questa stanza

Ora non resta che, ora non resta che silenzio

Red me alsjeblieft, jij die weet hoe je kunt

Doof dit vuur of laat het in ieder geval een korte tijd duren

Ik smeek om een ​​snee als ik implode

Ze weten wat ik voel, ondertussen stoken ze de brandstapel op

Ik herinner me mijn vermoeide polsen, mijn handen, de snijwonden en eeltplekken

Mijn levenslijn is in je handpalmen

Kies wat je ermee wilt doen, liefje

Je kunt persen tot de nachten warm zijn

De knokkels zullen wit zijn

De lucht die ik inadem is vergif dat ik assimileer

Je afwezigheid als aanwezig en niet als een oxymoron

Ik rook nog een Marlboro, mijn blik strak op de hoek gericht

Je lippen zijn dit filter dat ik wurg

Je ogen spraken veel te veel

Misschien is dat de reden waarom elke stilte me dubbel bang maakte

De manieren om afscheid te nemen zijn eindeloos

Maar je kijkt niet meer naar me, je irissen zijn niet meer van mij

Ik die niet wist hoeveel doornen ik bij me had

Nu is het laat, misschien zelfs te laat

En behandel scherven alsof het kruimels zijn

Voor jou heb ik die rode draad gespannen

Heksen en Minotaurussen weten waar ze zijn

Hoe lang kan ik mijn weg nog vinden als ik alleen ga?

Ik zei tegen mezelf: "Je moet gewoon weten hoe je naar binnen moet kijken"

Maar als je eerder mijn lied in deze kamer was

Het enige wat nu nog rest is zwijgen

Buiten regent het en binnen stormt het ook

Het water lijkt me het zwijgen op te leggen en wie spreekt er?

Misschien 's nachts, advies niet op te volgen

Wat ik maar al te vaak hoor "Ga haar terug halen"

In mijn oor

Ik beken het aan de regen en ik kijk naar mezelf waar het rust

Ik loop door deze straten en het raakt me niet eens

Alleen jij in de verhalen die ik vervolgens schets

De inkt die ik giet, vult het bloed aan dat ik heb verloren

Leer me hoe ik moet sterven, hoe ik een hart van kou kan weerhouden

Ik zal hoe dan ook branden in de hel

Deze vlam likt mijn borst

Ik brand om de langzaam vervagende pijn te voelen

Tussen de hersenbanen heb ik angsten en hoge bloeddruk

Naar de ventrikels in de wachtkamer

Ik leef de rest van de tijd ondergedompeld in het donker

Ik staar naar de lucht, Sirius keert terug naar juli, daar hoop ik op

Ik die niet wist hoeveel doornen ik bij me had

Nu is het laat, misschien zelfs te laat

Als je eerder mijn liedje was in deze kamer

Nu is alles wat overblijft, nu is alles wat overblijft stilte