Il pianista - Remmy

Dal muro di quella stanza non suonava mai il silenzio

Solo note distorte di pianoforte

Incastrate tra calce e cemento

E per quanto ogni suono venisse a galla

Fuggiva dalle dita come il volo di una farfalla

D’estate i pomeriggi assopiti e i fiori avizziti

Solo un pazzo avrebbe letto di storie nei suoi spartiti

Erano cumuli di nube ed accordi come appassiti

Solo ricordi quasi svaniti

La conobbe che era autunno, le foglie già rosse

Lui alla finestra, lei spazzava le foglie già morte

Lo colpì il suo viso, improvviso come la primavera

E danzò con le mani sulla tastiera

Parlò, ma senza parole, solo le note fatte

E scrisse delle gote sue, come le accarezzasse

Lei ascoltò rapita quella musica che era pura

E dopo un’intera vita, venne musica da quelle mura

Suona su quei tasti quello che non hanno gli altri

Perché un amore come questo non è per tutti quanti

Sopra quei tasti bianchi e neri

Ho cantato i miei desideri più reconditi

A bassa voce come i segreti

Conservo tutto sai per quando finirà

Metteva in musica il suo corpo

Come fosse un’opera compiuta

Cantava poesia cruda e sapeva suonarla nuda

In quelle melodie, il rosa delle sue forme

Sulle corde la curva delle sue labbra rosse, si bemolle

Lei si accomodò dentro quei suoni e nel riverbero

Scoprì note che non sapeva che esistessero

Pensò chi si nasconde dietro quelle mani che si flettono

Cerbero colui a cui tutti si genuflettono

In ogni partitura diamanti di ogni caratura

Cara musa, la musica non compra quella spazzatura

Vorrei adonarti il corpo d’oro, adorarti come gli Dei

Vestiti al suolo, imparare tutti i tuoi nei

Lei non chiese, si spogliò di ogni suo avere e indumento

Sulla pelle le mani come fosse lei lo strumento

E da quella stanza le sere, solo l’amore che fece

Dalla sua bocca cremisi gemiti di piacere

Suona su quei tasti quello che non hanno gli altri

Perché un amore come questo non è per tutti quanti

Sopra quei tasti bianchi e neri

Ho cantato i miei desideri più reconditi

A bassa voce come i segreti

Conservo tutto sai per quando finirà

Sbatte forte la porta poi lui stonò

Ricorda così la notte in cui lei andò

Perchè l’amore non vince e tutto svanisce

Pensò fosse perché forse anche l’aria più dolce finisce

Maledetto il tempo che aveva premura

Di premere il grilletto senza la sicura

Non prima di strappargli dalle mani la cosa più pura

Ed imprimere nel legno il suo nome in ogni venatura

Parlava di ogni tocco, ogni singolo suono sporco

Di tutte quelle volte in cui ne ha sfiorato il corpo

Al cospetto di quella tastiera che sembrava una smorfia

Gli sorrideva storta, chiuse il coperchio per l’ultima volta

«È cosi che si perde» pensò sfregando le sue mani fredde

E fu presto dicembre e forse partì

Forse sparì, ma più niente si seppe

Dal muro di quella stanza venne solo silenzio per sempre

Suona su quei tasti quello che non hanno gli altri

Perché un amore come questo non è per tutti quanti

Sopra quei tasti bianchi e neri

Ho cantato i miei desideri più reconditi

A bassa voce come i segreti

Conservo tutto sai per quando finirà

Stilte klonk nooit vanaf de muur van die kamer

Alleen vervormde pianonoten

Ingeklemd tussen kalk en cement

En voor zover elk geluid naar de oppervlakte kwam

Het ontsnapte uit de vingers als de vlucht van een vlinder

In de zomer, slaperige middagen en verdorde bloemen

Alleen een gek zou verhalen in zijn partituren hebben gelezen

Het waren hopen wolken en akkoorden alsof ze verdord waren

Alleen herinneringen bijna verdwenen

Hij ontmoette haar toen het herfst was, de bladeren al rood

Hij bij het raam, zij veegde de toch al dode bladeren weg

Zijn gezicht trof hem, plotseling als de lente

En hij danste met zijn handen op het toetsenbord

Hij sprak, maar zonder woorden, alleen de gemaakte aantekeningen

En hij schreef over zijn wangen, alsof hij ze streelde

Ze luisterde in vervoering naar die muziek die puur was

En na een heel leven kwam er muziek uit die muren

Speel op die toetsen wat de anderen niet hebben

Omdat een liefde als deze niet voor iedereen weggelegd is

Boven die zwart-witte toetsen

Ik zong mijn diepste verlangens

Stilletjes als geheimen

Ik bewaar alles wat je weet voor wanneer het zal eindigen

Hij zette zijn lichaam op muziek

Alsof het een voltooid werk is

Hij zong rauwe poëzie en hij wist hoe hij die naakt moest spelen

In die melodieën, het roze van zijn vormen

Op de snaren is de ronding van haar rode lippen plat

Ze maakte het zich gemakkelijk in die geluiden en in de weerkaatsing

Hij ontdekte biljetten waarvan hij niet wist dat ze bestonden

Hij dacht wie verschuilt zich achter die handen die buigen

Cerberus degene voor wie iedereen knielt

In elke score diamanten van elke karaat

Beste muze, muziek koopt dat afval niet

Ik zou je graag willen aanbidden, het gouden lichaam, je aanbidden zoals de goden

Kleed je op de grond, leer al je moedervlekken

Ze vroeg er niet om, ze trok al haar bezittingen en kleding uit

Haar handen op de huid alsof zij het instrument was

En vanuit die kamer 's avonds alleen de liefde die hij bedreef

Uit haar karmozijnrode mond kreunt het van plezier

Speel op die toetsen wat de anderen niet hebben

Omdat een liefde als deze niet voor iedereen weggelegd is

Boven die zwart-witte toetsen

Ik zong mijn diepste verlangens

Stilletjes als geheimen

Ik bewaar alles wat je weet voor wanneer het zal eindigen

Hij slaat de deur hard dicht en dan is hij vals

Dit is hoe hij zich de nacht herinnert dat ze ging

Omdat liefde niet wint en alles vervaagt

Hij dacht dat het was omdat misschien zelfs de zoetste lucht eindigt

Vervloekt het weer dat haast had

Om de trekker over te halen zonder de veiligheid

Niet voordat hij het puurste uit zijn handen had gegrist

En zijn naam in reliëf drukken in elke ader in het hout

Hij sprak over elke aanraking, elk vies geluid

Van al die keren dat hij het lichaam aanraakte

In de aanwezigheid van dat toetsenbord dat op een grimas leek

Ze glimlachte scheef naar hem en deed het deksel voor de laatste keer dicht

'Zo verdwaal je', dacht hij terwijl hij in zijn koude handen wreef

En het was begin december en misschien is hij vertrokken

Misschien is hij verdwenen, maar meer is er niet bekend

Alleen stilte kwam voor altijd uit de muur van die kamer

Speel op die toetsen wat de anderen niet hebben

Omdat een liefde als deze niet voor iedereen weggelegd is

Boven die zwart-witte toetsen

Ik zong mijn diepste verlangens

Stilletjes als geheimen

Ik bewaar alles wat je weet voor wanneer het zal eindigen