L'unica - Raige

Io ho chiesto a cento cieli dov’eri

E mi hanno risposto che non eri in luoghi o tempi

Ma dentro i fuochi non spenti dei miei desideri

Io so che quelli non hanno pareti

Che se li spegni li perdi e che se li spendi in pensieri li cerchi

Ma grazie a Dio io ho la determinazione durante il ciclone di eventi

È la casa dei sentimenti più veri

Non dimentichi tempi così neri

Quando ti inventi forte di fronte alle stronze e i dispiaceri

L’anima ha la protesi e se osi

Scriverne un’ipotiposi è comunque un’ipotesi

Ma sapevo che eravamo prossimi, io qua giù col blu negli occhi

E tu lassù fra tinte forti a nasconderti

Quando il tetto dei mondi reclama il più bello tra gli astri

E anche il suolo lo brama non meno degli altri

È lotta tra tanti, per rivendicarti

E visto il gioco mi chiedo chi sono pure solo per cercarti

Ora che ti ho, so che mi cercavi

Il mio astro c’ha gli occhi di alabastro e la dolcezza nella mani

Ora dammi un domani, che ho speso gli ieri per gli oggi

E appoggi seri ce li ho solo se rimani

Si, tempi strani, mò che l’unica certezza è un dubbio

Una carezza è un rifugio e se sei fuori da quell’uscio non ami

Tieni i miei drammi in pugno e il tuo lume di giugno

Da alle mie paure volti più umani

Il più grande tra i peccati l’ho commesso

Ho messo una stella al suolo

Il cielo piange per un uomo che ha avuto successo

Si dice, che dentro c'è una voce ed è difficile ascoltarla

Non per come parla ma per quel che dice

Due vite unite, perché il dolore è la cornice

Di un disegno che col tempo non muore se lo decide

E non so dire perché tu sia mia

Forse se avessi risposte, ne avrei perso la magia

Ik vroeg honderd luchten waar je was

En ze antwoordden dat je niet op plaatsen of tijden was

Maar binnen de onverlichte vuren van mijn verlangens

Ik weet dat die geen muren hebben

Dat als je ze uitzet je ze verliest en dat als je ze in gedachten doorbrengt, je ze zoekt

Maar godzijdank heb ik de vastberadenheid tijdens de storm van gebeurtenissen

Het is de thuisbasis van de ware gevoelens

Vergeet zulke zwarte tijden niet

Wanneer je sterk bent in het aangezicht van teven en verdriet

De ziel heeft de prothese en als je durft

Een hypothese schrijven is echter een hypothese

Maar ik wist dat we zouden komen, ik hier beneden met blauw in mijn ogen

En jij daarboven tussen sterke kleuren om je te verbergen

Wanneer het dak van de wereld de mooiste van de sterren claimt

En de grond hunkert er ook niet minder naar dan anderen

Het is een strijd tussen velen, om jou te claimen

En als ik de game heb gezien, vraag ik me af wie ik ben om je te zoeken

Nu ik jou heb, weet ik dat je naar mij op zoek was

Mijn ster heeft albasten ogen en zoetheid in de handen

Geef me nu een morgen, die ik gisteren heb doorgebracht voor vandaag

En ik heb alleen serieuze steun als je blijft

Ja, vreemde tijden, maar de enige zekerheid is twijfel

Een streling is een toevluchtsoord en als je buiten die deur bent, heb je niet lief

Houd mijn toneelstukken in de hand en je juni-licht

Het geeft mijn angsten meer menselijke gezichten

Ik heb de grootste zonde begaan

Ik heb een ster op de grond gezet

De hemel huilt om een ​​succesvolle man

Er wordt gezegd dat er een stem van binnen is en dat het moeilijk is om die te horen

Niet om hoe hij spreekt, maar om wat hij zegt

Twee levens verenigd, want pijn is het kader

Van een ontwerp dat na verloop van tijd niet sterft als je besluit

En ik kan niet zeggen waarom je van mij bent

Misschien als ik antwoorden had, zou ik de magie zijn kwijtgeraakt