Dove finisce il cielo - Raige

Dove finisce il cielo è dove ci sei tu

E le piccole cose che non avrò mai più

La vita è come un lampo, io come un terremoto

Perché mi faccio spazio finché non resta il vuoto

Dove finisce il cielo ci sono anche i miei sbagli

E quelle insicurezze che sapevi curarmi

Quando sono da solo e non c'è più un rumore

Il tempo brucia il tempo a chi complica il cuore

Ancora non mi guardo indietro, io non so aspettare

Apro le braccia per volare, ma non so abbracciare

In mezzo a tutta questa gente non mi fotte niente

Io ci credo ancora che tu sia presente

A tutta velocità sento meno lo shock

Ma non mi abituerò mai, no, non mi abituerò

Dicono che sia così, la vita a un metro da qui

Ma a tutta velocità, sento meno lo shock

Dove finisce il cielo ci siamo ancora un po'

Dove non passa il sole come nella metrò

Io che ho perso tempo, la voglia di sognare

Non so dimenticarti, per non dimenticare

Dove finisce il cielo forse ti rivedrò

Vivere un’altra vita, insieme un’altra vita

E voglio che sia bella, e voglio che sia dolce

Come il tuo sguardo assorto quando chiamavi il mio nome

Quando dicevi che in fondo non ti importava niente

E nonostante tutto il male, sorridevi sempre

Adesso resta solamente questo cielo nero

Io ti cerco dentro casa, ma non c'è nessuno

A tutta velocità sento meno lo shock

Ma non mi abituerò mai, no, non mi abituerò

Dicono che sia così, la vita a un metro da qui

Ma a tutta velocità, sento meno lo shock

Fuori è buio, dentro è tardi

Io so dove cercarti

Negli inverni e nel colore

Per frenare un po' il dolore

Non c'è tempo, non c'è spazio

E soprattutto non ci sei più tu

Dove finisce il cielo nulla può finire

Ne porto ancora i segni, un’altra cicatrice

La vita è quel che è bisogna abituarsi

A contare i respiri, a controllare i passi

Dove finisce il cielo ho scritto una canzone

Che parlerà di noi, ma senza mai il tuo nome

La vita è quel che è bisogna abituarsi

A non avere fiato, a salutarsi

A tutta velocità sento meno lo shock

Ma non mi abituerò mai, no, non mi abituerò

Dicono che sia così, la vita a un metro da qui

Ma a tutta velocità, sento meno lo shock

Waar de lucht eindigt is waar jij bent

En de kleine dingen die ik nooit meer zal hebben

Het leven is als bliksem, ik hou van een aardbeving

Omdat ik ruimte voor mezelf maak tot de leegte overblijft

Waar de lucht eindigt, daar zijn ook mijn fouten

En die onzekerheden waarvan je wist hoe ze me konden genezen

Als ik alleen ben en er is geen lawaai meer

Tijd verbrandt tijd voor degenen die het hart compliceren

Ik kijk nog steeds niet terug, ik kan niet wachten

Ik open mijn armen om te vliegen, maar ik weet niet hoe ik moet knuffelen

Temidden van al deze mensen kan het me geen fuck schelen

Ik geloof nog steeds dat je aanwezig bent

Op volle snelheid voel ik minder schok

Maar ik zal er nooit aan wennen, nee, ik zal er niet aan wennen

Ze zeggen van wel, het leven op slechts een meter van hier

Maar op volle snelheid voel ik minder schok

Waar de lucht eindigt is er nog een klein beetje

Waar de zon niet voorbijgaat zoals in de metro

Ik die tijd heb verspild, het verlangen om te dromen

Ik weet niet hoe ik je moet vergeten, om niet te vergeten

Waar de lucht eindigt misschien zie ik je nog een keer

Een ander leven leiden, een ander leven samen

En ik wil dat het mooi is, en ik wil dat het lief is

Zoals je verzonken blik toen je mijn naam riep

Toen je zei dat het je eigenlijk niet kon schelen

En ondanks al het kwaad lachte je altijd

Nu blijft alleen deze zwarte lucht over

Ik zoek je in huis, maar er is niemand

Op volle snelheid voel ik minder schok

Maar ik zal er nooit aan wennen, nee, ik zal er niet aan wennen

Ze zeggen van wel, het leven op slechts een meter van hier

Maar op volle snelheid voel ik minder schok

Het is donker buiten, het is laat binnen

Ik weet waar ik je moet zoeken

In de winter en in kleur

Om de pijn een beetje te beteugelen

Er is geen tijd, er is geen ruimte

En vooral, je bent er niet meer

Waar de lucht eindigt kan niets eindigen

Ik draag nog steeds de sporen, nog een litteken

Het leven is wat het is, je moet eraan wennen

Om de ademhalingen te tellen, om de stappen te controleren

Waar de lucht eindigt heb ik een lied geschreven

Wie zal er over ons praten, maar zonder ooit je naam

Het leven is wat het is, je moet eraan wennen

Geen adem hebben, afscheid nemen

Op volle snelheid voel ik minder schok

Maar ik zal er nooit aan wennen, nee, ik zal er niet aan wennen

Ze zeggen van wel, het leven op slechts een meter van hier

Maar op volle snelheid voel ik minder schok