Светлячки - pyrokinesis

Запотевшие стекла, а время — песок, и бессонница давит артерии

Небо не лётно, и эмоции нынче как лёд и подавно потеряны

Мы останемся в песнях, книгах, но вряд ли поселимся

Ну хотя бы в одном сердечке, иначе станет там тесно мигом

(Одиночество — дар) Одиночество — дар

Мотыльков привлекает не свет, но его чистота

И, честно, не знаю, зачем, но я точно отдал бы всё

Чтоб ещё один раз хотя бы увидеть солнце

И даже в тебе я не видел ни разу настолько идеальных пропорций

И кап-кап, капли крови из прокусанных губ

И так-как, клятвы кроме, увы, не имеем мы тут ничего

И мы ищем себя в песнях и книгах,

Но врём сами себе про древо жизни, но всё это — липа, и

Тысячи слов, миллионы сердец устали биться

И, если что, мы утонем по-детски, уста и лица всё так же врут

И так же носят маски, и для нас невыносимый крест

Тут повсеместно всем выносят на смех

Снова пьян, снова пешком от центра до дома

Как цепью к оковам привязан к тем барам

И мерзостью город ночной околдован

И я всё ищу там зачем-то кого-то, не знаю кого, но путь предначертан

Снова ночью бывшей звонил, и там занято,

Но бывшей жизни (Бывшей жизни), и нет новых эмоций

И из жизни моей навсегда уходя, умоляю, гасите солнце

Я стал старше, наверно, раз даже вискарь

Не способен восстановить уставшие нервы

Glazen beslagen, en tijd is zand, en slapeloosheid drukt slagaders

De lucht vliegt niet, en emoties zijn nu als ijs en zijn zelfs nog meer verloren

We zullen in liedjes, boeken blijven, maar het is onwaarschijnlijk dat we ons zullen settelen

Nou ja, in ieder geval in één hart, anders wordt het daar in een oogwenk druk

(Eenzaamheid is een geschenk) Eenzaamheid is een geschenk

Motten worden niet aangetrokken door licht, maar door zijn zuiverheid.

En eerlijk gezegd weet ik niet waarom, maar ik zou zeker alles geven

Om de zon nog minstens één keer te zien

En zelfs in jou heb ik nog nooit zulke perfecte proporties gezien

En druppel-druppel, druppels bloed van gebeten lippen

En dus, als een eed, behalve, helaas, we hebben hier niets

En we zoeken onszelf in liederen en boeken,

Maar we liegen tegen onszelf over de boom des levens, maar dit is allemaal een linde, en

Duizenden woorden, miljoenen harten zijn het kloppen moe

En als er iets is, verdrinken we als een kind, lippen en gezichten liegen nog steeds

En ze dragen ook maskers, en voor ons een ondraaglijk kruis

Hier wordt overal om iedereen gelachen

Weer dronken, weer lopend van het centrum naar het huis

Als een ketting aan boeien vastgebonden aan die staven

En de nachtstad is betoverd door gruwel

En ik ben nog steeds op zoek naar iemand daar om de een of andere reden, ik weet niet wie, maar het pad is bestemd

De vorige nacht weer gebeld, en het is druk,

Maar het vorige leven (Vorige leven), en er zijn geen nieuwe emoties

En voor altijd mijn leven verlaten, ik smeek je, doe de zon uit

Ik ben waarschijnlijk ouder geworden sinds zelfs whisky

Kan vermoeide zenuwen niet herstellen