Пальчики паноптикум - pyrokinesis

Спасибо друзья, спасибо

Хватит, не стоит, не стоит аплодисментов

Не стоит, друзья

Сегодня для вас выступает…

И я скрещу пальчики за спину

Ещё мальчиком засни, тот час гадал тогда

Проснусь ли я счастливым?

И как же часто, так же невообразимо

Ощущал, как давит небо

Да и хватит ли мне сил?

Но выдержать такой, с которой давит потолок

На мускулы не мог и расплетаются волокна

На помощь пусть и звал, но мне ответил только рвотный

Из посланных позывов

Так тебе закроют рот

Твои пальчики красивые

Они созданы играть фортепиано

На полный зал

Твои пальчики красивые

Искушай, но кто же знал

И мне так жаль, что их судьба все поломала

И пока что наслаждается, не замечая зритель

Она кормит темноту и в ней заводит паразитов

Ты изнутри грызи себя, грызи, хоть всю сгрызи,

Но коль ей такое горе, суждено быть композитором

Чтобы страдать для всех

Пачкаются кнопки

На пальчики упала и сломала, крышкой хлопнув

Осталось нарушать законы оптики

Видеть мир сквозь водник и водку,

Но какой артист, такой паноптикум

Пачкаются кнопки

На пальчики упала и сломала, крышкой хлопнув

Осталось нарушать законы оптики

Видеть мир сквозь водник и водку,

Но какой артист, такой паноптикум

Люди повскакивали с кресла

Мажет пианист, за ним сбивается оркестр весь

Она им корчится (пам-пам-пам-пам)

И радуется публика (пам-пам-пам-пам)

И что-то неразборчиво слетает с её губ

И вот тогда всем весело

Оркестр у вас отвратен,

Но поломай, и все станут захлёбываясь орать

«Её надо вам подвести к награде, как косточки виноградинки

Пальчики хрустят, батеньки, божечки, как игра тебе»

И льются аплодисменты

Здесь подлинное величие,

Но длинною в момент

Она за сей момент заплатит, угадай чем

И за каждый свой шедевр для людей

Она ломает себе пальчик

И ещё одной седая стала прядь

Их когда-то было десять, а теперь осталось пять,

Но ей не жалко все сломать

Как поразительно, забвение не грозит

Ах, какое счастье всё ж быть композитором!

(Какое счастье!)

Пачкаются кнопки (Вы себе даже не представляете, друзья!)

На пальчики упала и сломала, крышкой хлопнув (Какое счастье! Невероятно, друзья!

Осталось нарушать законы оптики (Даже себе не представляете!)

Видеть мир сквозь водник и водку (Друзья, вы просто не представляете!)

Но какой артист, такой паноптикум (Взрывает в груди друзья, вы чувствуете это?)

Пачкаются кнопки

На пальчики упала и сломала, крышкой хлопнув (Спасибо! Вы чувствуете это?

Спасибо!)

Осталось нарушать законы оптики (Это любовь! Не надо, не стоит цветов!

Вы чувствуете это?

Не стоит!

Спасибо!)

Видеть мир сквозь водник и водку (Спасибо!)

Но какой артист, такой паноптикум

Bedankt vrienden, bedankt

Genoeg, niet de moeite waard, geen applaus waard

Niet de moeite waard, vrienden

Vandaag voor jou…

En ik zal mijn vingers kruisen achter mijn rug

In slaap vallen als jongen, dat uur was toen gissen

Zal ik blij wakker worden?

En hoe vaak, net zo onvoorstelbaar

Ik voelde de lucht naar beneden drukken

En zal ik genoeg kracht hebben?

Maar om er een te verdragen die het plafond verplettert

Ik kon de spieren niet raken en de vezels zijn losgedraaid

Ook al riep ik om hulp, alleen het braaksel antwoordde mij

Van verzonden oproepen

Dus hou je mond

Je vingers zijn mooi

Ze zijn gemaakt om piano te spelen

Naar een volle zaal

Je vingers zijn mooi

Verleiden, maar wie weet

En het spijt me zo dat hun lot alles heeft gebroken

En voor nu genieten zonder de kijker op te merken

Ze voedt de duisternis en wekt er parasieten in op

Je knaagt aan jezelf van binnen, knaagt, knaagt tenminste aan alles,

Maar omdat ze zo verdrietig is, is ze voorbestemd om componiste te worden

Om voor iedereen te lijden

Knoppen worden vies

Viel op haar vingers en brak, sloeg het deksel dicht

Het blijft om de wetten van de optica te overtreden

Zie de wereld door een waterfles en wodka,

Maar wat een kunstenaar, zo'n panopticum

Knoppen worden vies

Viel op haar vingers en brak, sloeg het deksel dicht

Het blijft om de wetten van de optica te overtreden

Zie de wereld door een waterfles en wodka,

Maar wat een kunstenaar, zo'n panopticum

Mensen sprongen op van de stoel

De pianist smeert, het hele orkest dwaalt achter hem af

Ze kronkelt met hen (pum-pum-pum-pum)

En het publiek verheugt zich (pum-pum-pum-pum)

En er vliegt iets onverstaanbaars van haar lippen

En dan heeft iedereen plezier

Je orkest is walgelijk

Maar breek het, en iedereen zal stikken

"Je moet haar naar de beloning brengen, zoals de zaden van een druif

Vingers kraken, mijn lieverds, mijn God, hoe is het spel voor jou ”

En applaus vloeit

Hier is ware grootsheid

Maar lang op dit moment

Ze zal voor dit moment boeten, raad eens

En voor elk van je meesterwerken voor mensen

Ze breekt haar vinger

En weer een grijze streng werd

Er waren er ooit tien, en nu zijn er nog vijf over,

Maar ze vindt het niet erg om alles kapot te maken

Hoe geweldig, de vergetelheid bedreigt niet

O, wat een vreugde is het om componist te zijn!

(Wat een geluk!)

Knoppen worden vies (Je kunt het je niet eens voorstellen, vrienden!)

Ze viel op haar vingers en brak het, sloeg het deksel dicht (Wat een geluk! Ongelofelijk, vrienden!

Het blijft om de wetten van de optica te schenden (je kunt het je niet eens voorstellen!)

De wereld zien door een waterfles en wodka (vrienden, je kunt het je gewoon niet voorstellen!)

Maar wat voor artiest, zo'n panopticum (Vrienden ontploffen in de borst, voel je het?)

Knoppen worden vies

Ik viel op mijn vingers en brak het, sloeg het deksel dicht (Dank je! Voel je het?

Bedankt!)

Het blijft om de wetten van de optica te overtreden (Dit is liefde! Niet doen, het is de bloemen niet waard!

Voel je het?

Het niet waard!

Bedankt!)

Om de wereld te zien door water en wodka (bedankt!)

Maar wat een kunstenaar, zo'n panopticum