Дедлайны - pyrokinesis

Ни один вопрос, увы, не решен

И за окнами прячемся от мира, как за решётками

В облаках перелётные птицы снова споют обреченно

Сонату о том, что все когда-то становится черным

А белые полосы на шоссе, как разделительный знак

И там где закат и рассвет — мы застряли

Между двух дорог и за дверью ворот не нашли ничего

Что нити жизни сможет сплести в узелок опять!

И нас рвет на куски

И я старался не теряться, но пропал, ты прости

Моя тропа позади, и я слетел на обочину

Ведь смотрел в пустоту так долго и сосредоточенно

Извини, времени нет, времени мало, время пропало

И всё, всё время идет не по плану

Время диктует закон и время стирает в песок

И время лишь обещает, но сделать лучше никак не смогло

Орем, что нам плевать, но ускорясь

Мы делаем все для того, чтобы запрыгнуть в горящий поезд

Да лишь не умереть бы никем и не стать нелюбимым,

Но каждый миг в этом мире, как-будто сталь гильотины

Холод металла, целующий плечи

И жизни клинок беспощаден и так безупречен

И прошу, времени хоть немного отдай мне

И я молод, но так давят отовсюду дедлайны,

Но почему?

Когда придет успех — я не знаю, но подожду

Когда я полюблю — я не знаю, но подожду

Когда я все пойму — я не знаю, но подожду

И когда я умру — не знаю, но все-таки подожду

Когда же ты раскроешь все тайны?

Я прошу, передвинь немного стрелочку таймера,

А только шум от часов не дает все продумать детально

Все сложнее писать и меня так давят дедлайны!

Но подожду, когда же ты раскроешь все тайны

И я прошу, передвинь немного стрелочку таймера,

А только шум от часов не дает все продумать детально

Все сложнее писать и меня так давят дедлайны,

Но подожду, когда же ты раскроешь все тайны

И я прошу, передвинь немного стрелочку таймера,

А только шум от часов не дает все продумать детально

Все сложнее писать и меня так давят дедлайны

Но подожду

Когда придет успех — я не знаю, но подожду

Когда я полюблю — я не знаю, но подожду

Когда я все пойму — я не знаю, но подожду

И когда я умру — не знаю, но все-таки подожду

Нет ответа на столько вопросов, и

Привяжи меня тут самыми крепкими тросами

Меня уносит течение в никуда!

Я 20 лет живу, но то что ищу, нигде так и не видал!

Покажи мне, где взлетная полоса

Надо как-то жить, но прости меня, я устал

Останови этот мир на минутку и подай мне руку;

И не дай как им без конца утонуть тут никогда!

Нет ответа на столько вопросов, и

Привяжи меня тут самыми крепкими тросами

Меня уносит течение в никуда!

Я 20 лет живу, но то что ищу, нигде так и не видал!

Покажи мне, где взлетная полоса

Надо как-то жить, но прости меня, я устал

Останови этот мир на минутку и подай мне руку

И не дай как им без конца утонуть тут никогда!

Через переулки, кварталы по городам

Как в той самой песне, разбившейся пополам

Мой голос вновь пролетает меж мокрых крыш

Разнеся, будто звук отчаянья

Эту песню ты слышишь, где-то там

Через переулки, кварталы по городам

Как в той самой песне, разбившейся пополам

Мой голос вновь пролетает меж мокрых крыш

Разнеся, будто звук отчаянья — эту песню ты слышишь…

И нет ответа на столько вопросов, и

Привяжи меня тут самыми крепкими тросами

Меня уносит течение в никуда!

Я 20 лет живу, но то что ищу, нигде так и не видал!

Через переулки, кварталы по городам

Как в той самой песне, разбившейся пополам

Мой голос вновь пролетает меж мокрых крыш

Разнеся, будто звук отчаянья — эту песню ты слышишь…

Покажи мне, где взлетная полоса

Надо как-то жить, но прости меня, я устал

Останови этот мир на минутку и подай мне руку;

И не дай как им без конца утонуть тут, и тогда

Через переулки, кварталы по городам

Как в той самой песне, разбившейся пополам

Мой голос вновь пролетает меж мокрых крыш

Разнеся, будто звук отчаянья — эту песню ты слышишь…

Когда же ты раскроешь все тайны?

Я прошу, передвинь немного стрелочку таймера

Только шум от часов не дает все продумать детально

Все сложнее писать и меня так давят дедлайны!

Но подожду…

Когда придет успех — я не знаю, но подожду

Когда я полюблю — я не знаю, но подожду

Когда я все пойму — я не знаю, но подожду

И когда я умру — не знаю, но все-таки подожду

Geen enkel probleem is helaas opgelost

En achter de ramen verstoppen we ons voor de wereld, zoals achter tralies

In de wolken zullen trekvogels weer verdoemd zingen

Sonate over alles dat ooit zwart wordt

En de witte strepen op de snelweg zijn als een scheidslijn

En waar zonsondergang en zonsopgang zijn - we zitten vast

Tussen de twee wegen en achter de deur van de poort werd niets gevonden

Dat de draden van het leven weer tot een knoop kunnen worden geweven!

En we worden aan stukken gescheurd

En ik probeerde niet te verdwalen, maar ik verdween, vergeef me

Mijn pad is achter, en ik vloog naar de kant van de weg

Ik heb tenslotte zo lang en geconcentreerd in de leegte gekeken

Sorry, er is geen tijd, de tijd is kort, de tijd is voorbij

En alles, de hele tijd gaat niet volgens plan

De tijd dicteert de wet en de tijd vervaagt tot zand

En de tijd belooft alleen maar, maar kan niet beter

Orem dat maakt ons niet uit, maar accelereert

We doen er alles aan om op een brandende trein te springen

Ja, gewoon om door niemand te sterven en niet onbemind te worden,

Maar elk moment in deze wereld is als het staal van een guillotine

De kou van metaal die de schouders kust

En het mes van het leven is genadeloos en zo onberispelijk

En geef me alsjeblieft wat tijd

En ik ben jong, maar deadlines zijn overal zo dringend,

Maar waarom?

Wanneer succes komt - ik weet het niet, maar ik zal wachten

Wanneer ik verliefd word - ik weet het niet, maar ik zal wachten

Als ik alles begrijp - ik weet het niet, maar ik zal wachten

En wanneer ik sterf - ik weet het niet, maar toch wacht ik

Wanneer ga je alle geheimen onthullen?

Ik vraag je om de timer een beetje te verplaatsen,

En alleen het geluid van de klok laat je niet toe om alles in detail te overdenken

Het wordt steeds moeilijker om te schrijven, en ik heb zo'n haast met deadlines!

Maar ik wacht tot je alle geheimen onthult

En ik vraag je om de timer een beetje te verplaatsen,

En alleen het geluid van de klok laat je niet toe om alles in detail te overdenken

Het wordt steeds moeilijker om te schrijven en ik heb zo'n haast met deadlines,

Maar ik wacht tot je alle geheimen onthult

En ik vraag je om de timer een beetje te verplaatsen,

En alleen het geluid van de klok laat je niet toe om alles in detail te overdenken

Het wordt steeds moeilijker om te schrijven en ik heb zo'n haast met deadlines

Maar ik zal wachten

Wanneer succes komt - ik weet het niet, maar ik zal wachten

Wanneer ik verliefd word - ik weet het niet, maar ik zal wachten

Als ik alles begrijp - ik weet het niet, maar ik zal wachten

En wanneer ik sterf - ik weet het niet, maar toch wacht ik

Er is geen antwoord op zoveel vragen, en

Bind me hier vast met de sterkste touwen

Ik word meegesleept door de stroom naar nergens!

Ik woon al 20 jaar, maar ik heb nergens gezien wat ik zoek!

Laat me zien waar de landingsbaan is

Je moet op de een of andere manier leven, maar vergeef me, ik ben moe

Stop deze wereld even en geef me je hand;

En laat ze hier niet eeuwig verdrinken!

Er is geen antwoord op zoveel vragen, en

Bind me hier vast met de sterkste touwen

Ik word meegesleept door de stroom naar nergens!

Ik woon al 20 jaar, maar ik heb nergens gezien wat ik zoek!

Laat me zien waar de landingsbaan is

Je moet op de een of andere manier leven, maar vergeef me, ik ben moe

Stop deze wereld even en geef me je hand

En laat ze hier niet eeuwig verdrinken!

Door lanen, wijken door steden

Zoals in hetzelfde nummer dat in tweeën brak

Mijn stem vliegt weer tussen natte daken door

Verstrooid als het geluid van wanhoop

Je hoort dit liedje, ergens daar

Door lanen, wijken door steden

Zoals in hetzelfde nummer dat in tweeën brak

Mijn stem vliegt weer tussen natte daken door

Verspreidt zich als het geluid van wanhoop - je hoort dit lied ...

En er is geen antwoord op zoveel vragen, en

Bind me hier vast met de sterkste touwen

Ik word meegesleept door de stroom naar nergens!

Ik woon al 20 jaar, maar ik heb nergens gezien wat ik zoek!

Door lanen, wijken door steden

Zoals in hetzelfde nummer dat in tweeën brak

Mijn stem vliegt weer tussen natte daken door

Verspreidt zich als het geluid van wanhoop - je hoort dit lied ...

Laat me zien waar de landingsbaan is

Je moet op de een of andere manier leven, maar vergeef me, ik ben moe

Stop deze wereld even en geef me je hand;

En laat ze hier en daar niet eindeloos verdrinken

Door lanen, wijken door steden

Zoals in hetzelfde nummer dat in tweeën brak

Mijn stem vliegt weer tussen natte daken door

Verspreidt zich als het geluid van wanhoop - je hoort dit lied ...

Wanneer ga je alle geheimen onthullen?

Ik vraag je om de timer een beetje te verplaatsen

Alleen het geluid van de klok laat je niet toe om alles tot in detail te overdenken

Het wordt steeds moeilijker om te schrijven, en ik heb zo'n haast met deadlines!

Maar ik zal wachten...

Wanneer succes komt - ik weet het niet, maar ik zal wachten

Wanneer ik verliefd word - ik weet het niet, maar ik zal wachten

Als ik alles begrijp - ik weet het niet, maar ik zal wachten

En wanneer ik sterf - ik weet het niet, maar toch wacht ik