Santo - Picciotto, Murubutu

Diceva che la vita era un passaggio

Da un grido in sala parto a una lastra di marmo bianco

Campo Santo, ironia sorte

Metteva in sintonia la vita con la morte, lui

Un visionario sin da piccolo, un viso raro

Cresciuto in un vicolo, ignaro del pericolo

Sin da bambino, vari orizzonti costruivano il suo destino

Tra mari e monti nell’agrigentino, Santo

Costretto a viversi un’eterna sfida in quanto

Si diceva che portasse sfiga

Dieci lettere e una croce sopra il documento

Nel suo essere solo una voce controvento

Il primo pregiudizio, nome e cognome

Il secondo sul suo amore

Chiacchiere che il mare si portava altrove, sono

Parole e Santo ci scherzava con ilarità

La mia risata vi seppellirà

La sua sessualità, il suo uomo e il suo affetto

La sua libertà, su quelle rive d’argento

Il suo peschereccio, nel blu dove affondava ogni giudizio

L’intesa con Luca, complementari dall’inizio

Metropoli e campagna, il sole scalda, l’acqua bagna

Gli sbarchi e le partenze fra le indifferenze e i sogni

Spogli di confini ci rincontreremo (Dove?)

Dove si bacia il mare con il cielo

Chiedi alle stelle che colore hanno

Più la notte si fa scura più loro risplenderanno

E i pescatori al largo dove vanno

Cercando fortuna, chiamandosi Campo Santo

Mai e poi mai

Remarsi contro

Renditi conto che

Siamo sulla stessa barca

E Santo libera dai fili un anemone

E dalle reti con cui pesca là al largo di Porto Empedocle

Se spinge il suo legno via dal porto al nono nodo

Un uomo nuovo che abbandona sopra al molo vecchie remore

E questo mare che si gonfia non ha regole

Porta in seno vita e morte nella schiuma fra i solchi

Forse è vero niente muta quale essere di Parmenide

Ma anche ieri in bagnasciuga quattro corpi morti e gonfi

E la sua barca stanca avanza e si allontana da tutti

E c'è lo sguardo in marna bianca della Scala dei Turchi

C'è lo spazio e un’alba ampia che riscalda i suoi dubbi

E c'è uno scafo, imbarca acqua, i migranti fra i flutti

Quindi Santo tende il braccio e mette in salvo tutti quanti

Quindi Santo che era al largo legge un grazie sugli sguardi

E nel paese Campo Santo pesta gente, un santo accanto

Che lo guarda e poi lo abbraccia, si alza un canto: «Tutti salvi!»

Chiedi alle stelle che colore hanno

Più la notte si fa scura più loro risplenderanno

E i pescatori al largo dove vanno

Cercando fortuna, chiamandosi Campo Santo

Mai e poi mai

Remarsi contro

Renditi conto che

Siamo sulla stessa barca

Hij zei dat het leven een overgang was

Van een kreet in de verloskamer tot een stuk wit marmer

Campo Santo, ironisch lot

Hij bracht het leven in overeenstemming met de dood, hij

Een visionair van kinds af aan, een zeldzaam gezicht

Groeide op in een steegje, zich niet bewust van het gevaar

Sinds hij een kind was, vormden verschillende horizonten zijn lot

Tussen zeeën en bergen in het Agrigento-gebied, Santo

Gedwongen om een ​​eeuwige uitdaging aan te gaan als

Men zei dat het ongeluk bracht

Tien letters en een kruis boven het document

In zijn wezen slechts een stem tegen de wind

Het eerste vooroordeel, naam en achternaam

De tweede gaat over zijn liefde

Praten dat de zee elders is weggevoerd, dat zijn ze

Parole en Santo maakten grapjes met ons met hilariteit

Mijn lach zal je begraven

Haar seksualiteit, haar man en haar genegenheid

Zijn vrijheid, op die zilveren kusten

Zijn vissersboot, in het blauw waar alle oordeel zonk

De overeenkomst met Luca, vanaf het begin complementair

Metropool en platteland, de zon warmt op, het water wordt nat

Landingen en vertrekken tussen onverschilligheid en dromen

Ontdaan van grenzen, zullen we elkaar weer ontmoeten (Waar?)

Waar de zee en de lucht elkaar kussen

Vraag de sterren welke kleur ze hebben

Hoe donkerder de nacht wordt, hoe meer ze zullen schijnen

En de vissers voor de kust waar ze naartoe gaan

Op zoek naar fortuin, zichzelf Campo Santo noemend

Ooit en nooit

Blijf tegen

Realiseer dat

We zitten op dezelfde boot

En Santo bevrijdt een anemoon uit zijn snaren

En uit de netten waarmee hij vist voor de kust van Porto Empedocle

Als hij bij de negende knoop zijn hout uit de bakboord duwt

Een nieuwe man die oude aarzelingen op de pier achter zich laat

En deze zee die zwelt heeft geen regels

Het draagt ​​leven en dood in het schuim tussen de voren

Misschien is het waar dat er niets zo stil is als van Parmenides zijn

Maar ook gisteren op de kustlijn vier dode en gezwollen lichamen

En zijn vermoeide boot vaart vooruit en ver weg van iedereen

En daar is de witte mergelblik van de Scala dei Turchi

Er is ruimte en een brede dageraad die haar twijfels verwarmt

En er is een romp, die neemt water op, de migranten tussen de golven

Dus Santo strekt zijn arm uit en brengt iedereen in veiligheid

Dan leest Santo, die voor de kust was, een bedankje voor op het uiterlijk

En in het dorp slaat Campo Santo mensen, een heilige naast hem

Wie hem aankijkt en hem vervolgens omhelst, klinkt een lied: "Iedereen, red!"

Vraag de sterren welke kleur ze hebben

Hoe donkerder de nacht wordt, hoe meer ze zullen schijnen

En de vissers voor de kust waar ze naartoe gaan

Op zoek naar fortuin, zichzelf Campo Santo noemend

Ooit en nooit

Blijf tegen

Realiseer dat

We zitten op dezelfde boot