Under Cover Names - Peter Hammill

No thanks for the memory, no thanks at all,

no way we can wipe the slate or contrive escape

from the names we’re called.

No thanks for the memory, here it comes again,

this life running on the spot, though we hide a lot

with our cover names.

We can no more change the past than shed our skins.

But we keep on thinking that we might go someplace

where not a soul knows what has gone before,

with such headfuls of self-accusation

that we don’t even know our own names anymore.

No thanks for the memory,

no thanks.

Call them by a different name and turn about —

we can no more change our spots than wash them out.

No thanks for the memory, locked in the frame.

No way we can change the pattern of things that happened

under cover names.

And we keep on skirting round the true confession,

with fresh identities and best-laid plans;

And we keep on working to outreach the shadow,

but the shadow will outrun the man.

With such headfuls of self-accusation,

that no pseudonyms can hide our shame,

lost in a jungle of our own creation,

lost in a labyrinth of cover names…

We can no more change the past than live again.

We can no more shed our skins than know our real names.

Nobody knows our real name,

nobody knows their real name,

we hide under cover names…

No thanks for the memory.

Nee, bedankt voor het geheugen, helemaal niet bedankt,

op geen enkele manier kunnen we de lei vegen of een ontsnapping bedenken

van de namen die we heten.

Nee bedankt voor de herinnering, hier komt het weer,

dit leven draait ter plaatse, hoewel we veel verbergen

met onze schuilnamen.

We kunnen het verleden niet meer veranderen dan onze huid afwerpen.

Maar we blijven denken dat we ergens heen kunnen gaan

waar geen ziel weet wat eraan vooraf is gegaan,

met zulke hoofden van zelfbeschuldiging

dat we niet eens meer onze eigen namen kennen.

Nee, bedankt voor de herinnering,

Nee bedankt.

Noem ze bij een andere naam en draai om —

we kunnen onze vlekken niet meer veranderen dan ze uit te wassen.

Nee, bedankt voor de herinnering, opgesloten in het frame.

We kunnen het patroon van de dingen die zijn gebeurd op geen enkele manier veranderen

onder schuilnamen.

En we blijven rond de ware bekentenis draaien,

met frisse identiteiten en best uitgewerkte plannen;

En we blijven werken om de schaduw te overtreffen,

maar de schaduw zal de man ontlopen.

Met zulke koppige zelfbeschuldiging,

dat geen enkele pseudoniem onze schaamte kan verbergen,

verloren in een jungle van onze eigen schepping,

verloren in een labyrint van schuilnamen...

We kunnen het verleden niet meer veranderen dan opnieuw leven.

We kunnen net zo min onze huid afschudden als onze echte namen kennen.

Niemand kent onze echte naam,

niemand kent hun echte naam,

we verbergen ons onder schuilnamen...

Nee, bedankt voor het geheugen.