Again - Peter Hammill

I stretch my hands, clutch vacant laughter

In silence and sweet, sweet pain;

Without demand, but with a longing

For what will never come again

I smell your perfume on the sheets in the morning:

It lingers like the patterns on the window after rain

A past that lives, if only for the present

But which is gone and will never come again

To your sad eyes, turned away, mine say

«Do you?

Did you?

How?»

As the darkness slides away the day

Shows what was and makes what is now

I see your picture as though it were a mirror

But there’s no part of you outside the frame

Except the change that you gave to me:

This will never come again

I am me, I was so before you

But afterwards I am not the same

You are gone and I am with you:

This will never come again

Ik strek mijn handen, grijp een lege lach in

In stilte en zoete, zoete pijn;

Zonder vraag, maar met een verlangen

Voor wat nooit meer zal komen

Ik ruik je parfum 's ochtends op de lakens:

Het blijft hangen zoals de patronen op het raam na regen

Een verleden dat leeft, al was het maar voor het heden

Maar wat weg is en nooit meer zal komen

Naar je droevige ogen, afgewend, zeg de mijne

"Doe je?

Heb jij?

Hoe?"

Terwijl de duisternis de dag wegglijdt

Laat zien wat was en maakt wat nu is

Ik zie je foto alsof het een spiegel is

Maar er is geen deel van jou buiten het frame

Behalve het wisselgeld dat je me gaf:

Dit komt nooit meer

Ik ben ik, ik was zo voor jou

Maar achteraf ben ik niet meer dezelfde

Je bent weg en ik ben bij je:

Dit komt nooit meer