Mirror Images - Peter Hammill

If I’m the mirror and you’re the image

then what’s the secret between the two,

these «me"s and «you"s, how many can there be?

Oh, I don’t mind all that around the place,

as long as you keep it

well away from me.

I’ve begun to regret

that we ever met between the dimensions.

It gets such a strain

to pretend that the change is anything but cheap;

with your infant pique and your angst pretensions

sometimes you act like such a creep.

And now I’m standing in the corner,

looking at the room and the furniture

in cheap imitation of alienation and grief.

And now we’re going to the kitchen,

fix ourselves a drink and a cigarette,

getting no closer to being the joker or thief.

Still, I reflect,

this nervous wreck who stands before me

can see as well,

can surely tell that he’s not yet free;

he can turn aside, but can no more ignore me

than know which one of us is he,

than tell what we are going to be,

than know which one of us is me.

And now we’re going to the kitchen,

fix ourselves a drink and a cigarette,

getting no closer to being the joker or thief.

These mirror images,

these mirror images won’t stay,

these mirror images go away,

these mirror images are no help.

In these mirror images of myself

there are no secrets.

Als ik de spiegel ben en jij het beeld

wat is dan het geheim tussen de twee,

deze 'ik' en 'jij', hoeveel kunnen het er zijn?

Oh, ik vind dat allemaal niet erg,

zolang je het bewaart

goed weg van mij.

Ik begin spijt te krijgen

die we ooit hebben ontmoet tussen de dimensies.

Het krijgt zo'n spanning

om te doen alsof de verandering allesbehalve goedkoop is;

met je babypiqué en je angstpretenties

soms gedraag je je als een griezel.

En nu sta ik in de hoek,

kijken naar de kamer en het meubilair

in goedkope nabootsing van vervreemding en verdriet.

En nu gaan we naar de keuken,

trakteren onszelf op een drankje en een sigaret,

niet dichter bij de grappenmaker of dief komen.

Toch denk ik na,

dit nerveuze wrak dat voor me staat

kan ook zien,

kan zeker zeggen dat hij nog niet vrij is;

hij kan zich afwenden, maar kan me niet meer negeren

dan weten wie van ons is hij,

dan vertellen wat we gaan worden,

dan weet wie van ons ik ben.

En nu gaan we naar de keuken,

trakteren onszelf op een drankje en een sigaret,

niet dichter bij de grappenmaker of dief komen.

Deze spiegelbeelden,

deze spiegelbeelden zullen niet blijven,

deze spiegelbeelden verdwijnen,

deze spiegelbeelden helpen niet.

In deze spiegelbeelden van mezelf

er zijn geen geheimen.