The Lie (Bernini's Saint Theresa) - Peter Hammill

Such distance to the tips of the fingers,

the ganglion loom jerks inside;

the body grows steadily stranger

but the spirit won’t be denied.

That sharp halogen flash jars the eyeball,

the limbs pump in overdrive;

the body grows seemingly weaker

but the s pirit won’t be denied.

Yeah, the ash-mark stands out on the forehead

as the vacuum sneaks up on the eyes;

the body becomes a constant traitor

but the spirit won’t be denied.

And they call that living a normal live,

but normality’s not standardised.

Though the body gets ever more root-bound

the spirit won’t be denied

Yes, the spirit survives.

Zo'n afstand tot de toppen van de vingers,

het ganglion weefgetouw schokt naar binnen;

het lichaam wordt steeds vreemder

maar de geest zal niet worden ontkend.

Die scherpe halogeenflits doet de oogbol schrikken,

de ledematen pompen in overdrive;

het lichaam wordt schijnbaar zwakker

maar de spirit zal niet worden ontkend.

Ja, de asvlek valt op op het voorhoofd

terwijl het vacuüm op de ogen sluipt;

het lichaam wordt een constante verrader

maar de geest zal niet worden ontkend.

En dat noemen ze een normaal leven,

maar normaliteit is niet gestandaardiseerd.

Hoewel het lichaam steeds meer wortelgebonden wordt

de geest zal niet worden ontkend

Ja, de geest overleeft.