Forsaken Gardens - Peter Hammill

Where are all the joys of yesterday?

Where, now, is the happiness and laughter that we shared?

Gone, like our childhood dreams, aspirations and beliefs;

Time is a thief, and he ravages our gardens

Stripping saplings, felling trees

Trampling on our flowers, sucking sap and drying seeds

In the midnight candle-light of experience

All colour fades, green fingers grey

Time, alone, shall murder all the flowers

Still, there’s time to share our plots and all that we call 'ours'

How much worse, then, if we all deny each others' needs

And keep our gardens privately?

Its getting colder, wind and rain leave gashes;

Looking back, I only see the friends I’ve lost

Fires smoulder, raking through the ashes

My hands are dirty, my mind is numb

I count the cost of 'I':

«I need to get on, I’ve got to tend my garden;

Got to shut you out, no time to crave your pardon now»

Now I see the garden that I’ve grown is

Just the same as those outside;

The fences that, erected to protect, simply divide…

There’s ruination everywhere

The weather has played havoc with the grass…

Does anyone believe his garden’s really going to last?

In the time allotted us, can any man keep miserly his own?

Is there any pleasure in a solitary growth?

Come and see my garden if you will

I’d like someone to see it all before each root is killed

Surely now its time to open up each life to all

Tear down the walls, if it’s not too late!

There is so much sorrow in the world

There is so much emptiness and heartbreak and pain

Somewhere on the road we have all taken a wrong turn…

How can we build the right path again?

Through the grief, through the pain

Our flowers need each other’s rain…

Waar zijn alle geneugten van gisteren?

Waar is nu het geluk en het lachen dat we deelden?

Verdwenen, net als onze kinderdromen, ambities en overtuigingen;

Tijd is een dief, en hij verwoest onze tuinen

Jonge boompjes strippen, bomen kappen

Onze bloemen vertrappen, sap opzuigen en zaden drogen

In het middernachtelijke kaarslicht van de ervaring

Alle kleur vervaagt, groene vingers grijs

Alleen de tijd zal alle bloemen vermoorden

Toch is er tijd om onze percelen te delen en alles wat we 'de onze' noemen

Hoeveel erger dan, als we allemaal elkaars behoeften ontkennen?

En onze tuinen privé houden?

Het wordt kouder, wind en regen laten wonden achter;

Als ik terugkijk, zie ik alleen de vrienden die ik ben kwijtgeraakt

Vuren smeulen, harken door de as

Mijn handen zijn vies, mijn geest is gevoelloos

Ik tel de kosten van 'ik':

«Ik moet verder, ik moet mijn tuin onderhouden;

Ik moet je buitensluiten, geen tijd om nu naar je gratie te snakken»

Nu zie ik de tuin die ik heb gekweekt is

Net hetzelfde als die buiten;

De hekken die, opgericht om te beschermen, eenvoudig verdelen...

Er is overal ruïne

Het weer heeft het gras verpest...

Gelooft iemand dat zijn tuin echt lang meegaat?

Kan iemand in de tijd die ons is toegewezen, de zijne gierig houden?

Is er enig plezier in een eenzame groei?

Kom eens kijken in mijn tuin als je wilt

Ik wil graag dat iemand alles ziet voordat elke wortel wordt gedood

Nu is het zeker tijd om elk leven voor iedereen open te stellen

Breek de muren af, als het nog niet te laat is!

Er is zoveel verdriet in de wereld

Er is zoveel leegte en liefdesverdriet en pijn

Ergens op de weg hebben we allemaal een verkeerde afslag genomen...

Hoe kunnen we weer de juiste weg inslaan?

Door het verdriet, door de pijn

Onze bloemen hebben elkaars regen nodig...