Traintime - Peter Hammill

Along the track the wires are humming

In bursts of code like far-off drums…

Fathering the message:

Further up the line

Someone’s shouting

Down the passage of time.

The corridor restrains the window,

No view without the eye within…

Bold upon the threshold

But holding on the line

We’re shouting

Down the passage of time.

Relatives speak on the phone, on the train,

Talking before they have thought to explain;

Voices pitched wildly on tracks in the night

Can’t pick the pace up —

Oh let there be light!

How light becomes the soul!

You know yourself the centre of attention,

You see yourself the locus of event…

I’m sorry if it’s painful quarrying the line,

Stage centre, shouting down the passage of time.

The corridor retains it’s shadows,

It’s secrets compartmentalised…

Damping down on ambience,

Damp the teeth and grind,

Shouting down the passage of time!

What’s there to see or make clear?

What’s there to know

When the voice is right here?

What’s there to promise or vow?

What’s to believe when the time is right now?

Relatives spoke on the phone, on the train,

Talking before they had sought to retain;

Voices projected, spears in mid-flight,

Frozen forever…

Oh let there be light

Langs het spoor gonzen de draden

In uitbarstingen van code, zoals verre drums...

De boodschap verwekken:

Verderop in de rij

Iemand schreeuwt

Door het verstrijken van de tijd.

De gang houdt het raam tegen,

Geen uitzicht zonder het oog naar binnen...

Vet op de drempel

Maar aan de lijn houden

We schreeuwen

Door het verstrijken van de tijd.

Familieleden spreken aan de telefoon, in de trein,

Praten voordat ze hebben gedacht om uit te leggen;

Stemmen die 's nachts wild klinken op tracks

Kan het tempo niet opvoeren —

Oh laat er licht zijn!

Hoe licht wordt de ziel!

Je kent jezelf in het middelpunt van de belangstelling,

Je ziet jezelf de plaats van het evenement...

Het spijt me als het pijnlijk is om de lijn te ontginnen,

Podiumcentrum, schreeuwend door het verstrijken van de tijd.

De gang behoudt zijn schaduwen,

Het zijn geheimen opgedeeld in compartimenten...

Dempen van de sfeer,

Bevochtig de tanden en maal,

Schreeuwen door het verstrijken van de tijd!

Wat valt er te zien of duidelijk te maken?

Wat valt er te weten?

Wanneer de stem hier is?

Wat valt er te beloven of te beloven?

Wat moet je geloven als de tijd nu rijp is?

Familieleden spraken aan de telefoon, in de trein,

Praten voordat ze hadden geprobeerd te behouden;

Stemmen geprojecteerd, speren tijdens de vlucht,

Voor altijd bevroren...

Oh laat er licht zijn